கடன்கார மொழியினர்கூட

கருத்தாக இருக்கின்றனர்

¸¡Äò¨¾ ¦ÅýÚ¿¢üÌõ ¾Á¢¨Æî º¢¨¾ôÀ¾üÌ «Å÷¸û ¸¢Ãó¾ò¨¾ ÁüÈ þÉò¾Å÷¸Ç¢ý ¦ÀÂ÷¸¨ÇÔõ °÷¸¨ÇÔõ º¢ÈôÒ þ¼í¸¨ÇÔõ ±Ø¾ì ¸¡Ã½í ¸¡ðÊ ÅÆ츢θ¢ýÈ¡÷¸û. Á¡üÈ¡É¡ ÅóÐ ¾Á¢ú ÀÊ츢ýÈ¡ý? Á¡üÈ¡ÛìÌò ¾Á¢ú §¾¨Å¡? Á¡üÈ¡ý ¸¢Ãó¾ ±ØòÐì¸û þøÄ¡¾¾¡ø¾¡ý ¾Á¢ú ÀÊ측Áø ÒÈ츽¢òÐ즸¡ñÊÕ츢ýÈ¡É¡?

     

¾¢¨Ã¸¼ø µÊò ¾¢ÃÅ¢Âõ §¾Êô ÀýÉ¡ðÎ Á¡ó¾Õ¼ý ÀƸ¢ ¯Ä¸¢Âø ¿¼ò¾¢Åó¾ Óý¨É ¾¨ÄӨȸ¨Çî §º÷ó¾ ¾Á¢Æ÷¸ÙìÌõ þÅ÷¸ÙìÌõ ±í§¸ ±ø¨Ä째¡Î þÕ츢ÈÐ ±ýÀ¨¾ò ¾¼õÀ¡÷ì¸ Óʸ¢È¾¡? தன்னம்பிக்கையோடு அன்னிய நாடுகளில் தலைநிமிர்ந்தவர்களாகச் சென்று வந்த அவர்களின் மொழியுணர்வு எந்த மொழிக்கும் அடிமைப்பட்டதாக இருக்கவில்லை. தன்மொழி குறித்தும் தன் இனம் குறித்தும் தன் வாழ்வியல் நெறி குறித்தும் தன் நாடு குறித்தும் அவர்கள் உயர்ந்த எண்ணமும் பற்றும் உடையவர்களாக உரிமையோடு உலாவினர் – அனைத்துலத்தவரோடும் «ÇÅளாவினர்.

      ´Õ ¿¡ðÎìÌ ãýÚ ¿¡Î¸¨Çì ¦¸¡ñÊÕó¾ ¾Á¢ú¦Á¡Æ¢, ÀÊÀÊ¡¸ «ÅüÈ¢ýÁ£Ð ¾É츢ÕóÐ Åó¾ ¯Ã¢¨Á¨ÂÔõ ¬Ù¨Á¨ÂÔõ ÀÈ¢¦¸¡ÎòÐÅ¢ðÎ; þô§À¡Ð ¯Ä¸ò¾¢ø ±ó¾ ¿¡ðÎìÌõ ¬ðº¢¦Á¡Æ¢Â¡¸ þøÄ¡¾ ¿¢¨Ä¢ø, ¸¢Ãó¾ ±Øòது¸¨Çô ÀÂýÀÎò¾ò ¦¾¡¼í¸¢É¡ø, ¾É¢¿¡Î ¦ÀüÚò ¾É¢ì¦¸¡Êô ÀÈì¸ ¯Ä¸ ´ýÈ¢Âò¾¢ø þ¼õÀ¢ÊòÐÅ¢ÎÁ¡? ±ùÅÇ× ÍÙÅ¡É ÅÆ¢? «¼¼¡! þ¾ü¸¡¸§Å ´Õ Ó¨ÉÅ÷ Àð¼ò¨¾ «Å÷¸Ç¢ý ¸Øò¾¢ø ¸ðÊîÍÕðÊ ÌôÀ¢ìÌû «¨¼òÐò ¦¾¡í¸Å¢¼Ä¡§Á!

      ż¦Á¡Æ¢Â¢ø, ¾Á¢Æ¢ÖûÇ ±¸Ãì ÌÈ¢Öõ (±), ´¸Ãì ÌÈ¢Öõ (´) þø¨Ä. Æ, È, É ±Ûõ ãý¦ÈØòиû «È§Å þø¨Ä. ¬í¸¢Äò¾¢ÖûÇ, ‘f’, ‘x’, “Z” .. ±ýÀÉ §À¡Öõ ±Øòиû ż¦Á¡Æ¢Â¢ø þø¨Ä; ±ó¾ þó¾¢Â ¦Á¡Æ¢Â¢Öõ þø¨Ä. ±ó¾ ¦Á¡Æ¢Ôõ þ¾ü¸¡¸ô Ò¾¢Â ±Øò¦¾¡Ä¢¸¨Ç ¯ÕÅ¡ì¸¢ì ¦¸¡ûÇÅ¢ø¨Ä. º£Éò¾¢ø ¯ûÇ ‘Tsu - Tse’ §À¡ýÈ ´Ä¢¸û ºÁü¸¢Õ¾ò¾¢ø þø¨Ä; ¬í¸¢Äò¾¢ø þø¨Ä, Áġ¢ø þø¨Ä.

      ºÁü¸¢Õ¾ò¨¾ ´ò¾ þÄò¾£Éò¾¢ø “J” ±ýÈ ´Ä¢Â¢ø¨Ä. «¾üÌ Á¡üÈ¡¸, ‘I’ ±ýÈ ´Ä¢ô¨À§Â «Å÷¸û ¬Ù¸¢ýÈÉ÷. ‘Jupiter’ ±ýÛõ ¬í¸¢Ä ´Ä¢ôÀ¢ø ÅÕõ ¦º¡ø¨Ä, «¾üÌ ãÄÁ¡¸¢Â þÄò¾£Éò¾¢ø ‘ Iuppiter ’ ±ýÚ¾¡ý ´Ä¢ôÀ÷; ±ØÐÅ÷. “ Iuppiter optimus maximus = Jupiter best (and) greatest” ±ýÀÐ ÀÆí¸¡Ä ¯§Ã¡Á⨼§Â Á¢¸ô ÀÃÅÄ¢ò¾¢Õó¾ ¦º¡ü¦È¡¼÷.

      ´§Ã ãÄ þÉò§¾¡üÈÓ¨¼Â §Á¨Ä þÉò¾Å÷¸Ç¢¨¼§Âܼ, «ÅÃÅ÷ ´Ä¢Ó¨ÈìÌ ¯ðÀ𼾡¸§Å ´Ä¢òÐ-±ØÐõ ÁÃÒ¦¿È¢ Á¢¸ ÅĢš¸×õ ¦¾Ç¢Å¡¸×õ ¯½÷óÐ ¸¨¼ôÀ¢Êì¸ôÀðÎ ÅóÐûÇ-ÅÕ¸¢ýÈ ÅÃÄ¡üÚ ¿¼ôÀ¢Âø ¯ñ¨Á þ¾ý ÅƢ¡¸ ¿ýÌ ¿¢ÚÅôÀ𼾡¸¢ÈÐ.

‘John’ ±ýÚ ¬í¸¢Ä ´Ä¢ôÀ¢ø ¯ûÇ ¦º¡øÄ¢ý þÄò¾£ý ÅÊÅõ ‘§Â¡Å¡ý’ ±ýÀ¾¡Ìõ. ¸¢È¢òÐÅ Á¨Èá¨Ä ¾Á¢Æ¢ø ¦Á¡Æ¢Â¡ì¸õ ¦ºö¾§À¡Ð; þó¾ ¦¿È¢¸û Á¢¸ì ¸ÅÉ¢òÐô À¢ýÀüÈô Àð¼É. þÄò¾£ý ÅƢ¡¸ò¾¡ý ¾Á¢ØìÌ Å¢Å¢Ä¢Âõ ±ýÛõ ¨ÀÀ¢û ¦Á¡Æ¢¦ÀÂ÷ôÒî ¦ºöÂô¦ÀüÚûÇÐ. þ¾üÌ §ÁüÀÊÔûÇ ‘§Â¡Å¡ý’, ‘§ÀÐÕ’ Ó¾Ä¡É ¦º¡ü¸§Ç ±Ç¢¾¡¸î º¡ýÚ¾óÐÅ¢¼ ÅøĨÅ.

      þÄò¾£Éò¾¢ø 23 ±Øòиû (J, U, W எனும் þõ ãýÚõ þø¨Ä); ¸¢§Ãì¸ò¾¢ø 24 ±Øòи§Ç ¯ûÇÉ. ‘Hepta’ ±ýÀÐ ¸¢§Ãì¸ò¾¢ø ²Ø ±Éô ¦À¡ÕûÀÎõ. ‘Septum’ ±ýÀÐ þÄò¾£Éò¾¢ø ²Ø ±Éô ¦À¡ÕûÀÎõ. ¸¢§Ãì¸ò¾¢ý ‘H’ þÄò¾£É¢ø ‘S’ ±Éò ¾¢Ã¢Ò¦ÀÚÅÐ ÁÃÒ. ¸¢§Ãì¸÷ ‘Hemi’ ±ýÀ¨¾ þÄò¾£É÷ ‘Semi’ ±ýÀ÷.

      ±Ø§¸¡½õ ±ýÛõ ¦À¡ÕÙûÇ ‘heptagon’ ±ýÈ ¸¢§Ãì¸î ¦º¡øÖìÌ ‘Septagon’ ±ýÀÐ þÄò¾£ý ÅÊÅÁ¡Ìõ. «Ð§À¡Ä, ‘Hexagon’ < > ‘Sexagon’ ±ýÀÉ×õ ¯ûÇÉ. þó¾ þÃñ¨¼Ô§Á þÃÅøÅ¡í¸¢ì ¦¸¡ñ¼Å÷¸û ¬í¸¢§ÄÂ÷.

      ‘Christ’ ±ýÛõ ¾¢Õô¦À¨Ãî º£É÷ ‘¸¢Ä¢§ºòÐ’ ±ýÚõ ºôÀ¡É¢Â÷ ‘¸¢È¢ò§¾¡’ ±ýÚõ ´Ä¢òÐò¾¡ý ´ù¦Å¡Õ ¿¡Ùõ Ží̸¢ýÈÉ÷. ¾ý ¦À¨Ãî ºÃ¢Â¡¸ ãÄÁ¡É þä¾ ¦Á¡Æ¢ôÀÊ ´Ä¢ì¸¡¨Á¡ø, «ó¾ì ¸¼×û Ó¸ó¾¢ÕôÀ¢ì¦¸¡ûÇÅ¢ø¨Ä. ´ù¦Å¡Õ ¦Á¡Æ¢Ôõ À¢È ¦Á¡Æ¢¸Ç¢Ä¢ÕóÐ §ÅÚÀð¼ «¨ÁôÒ¨¼ÂÐ.

     

      «¾É¡ø¾¡ý, «ùÅÅüÚ즸ýÚ ´Õ ¾É¢ô¦ÀÂÕõ þÄ츽Óõ þÄ츢ÂÓõ ÅÃÄ¡Úõ Å¡úÅ¢ÂÖõ þÉÅ¢ÂÖõ ¬ðº¢ þ¼Óõ ¦¸¡ñ¼ÉÅ¡¸ò ¾É¢ò¾É¢ ÁÃÒ¸¨Çì ¦¸¡ñÎ §¾º¢Âí¸Ç¡¸ þÂí̸¢ýÈÉ. ஒரு தேசியத்தில் இன்னொரு தேசியம் ஊடறுத்துப் புகநினைப்பது எதற்கு?

ஒரே மூலப் பேரினத்திலிருந்து கிளைபிரிந்துள்ள மேலைப் பெருமொழிகளான கிரேக்கமும் இலத்தீனமுமே தமக்குள்ளும் ஒரு தேசியத் தனித்தன்மையைப் பேணிக்கொள்வதற்கு இவ்வளவு விழிப்பும் துடிப்பும் கொண்டிருக்கும்போது, தனக்கு அன்னியமான சமற்கிருதத்தோடும் பிறபிறவற்றோடும் தமிழ் ஒரு செவ்விய வரம்பினைக்கொண்ட உறவினைப் பேணிக்கொள்ள நினைப்பதிலும் நடப்பதிலும் என்ன தவறு இருக்கமுடியும்?

      ‘Peter’ ±ýÚ ¬í¸¢§ÄÂ÷ ´Ä¢ìÌõ ¬ð¦À¨Ãì ¸¢È¢òÐÅ ¦¿È¢¨Âî º¡÷ó¾ - ³§Ã¡ôÀ¢Â þÉò¨¾î º¡÷ó¾ Áü¦È¡Õ ¦Á¡Æ¢Â¡É þÍÀ¡É¢Â ¦Á¡Æ¢Â¢ø ‘Pedro’ ±ýÚ¾¡ý ´Ä¢ì¸¢ýÈÉ÷. ´§Ã Á¾ò¾ÅḠþÕóÐõ; ´§Ã §ÀâÉô À¢ÈôÀ¢ÉḠþÕóÐõ; ¾ò¾õ ¾¡ö¦Á¡Æ¢ þÂøÀ¢üÌ ²üÀ ´Ä¢Â¡ðº¢Ôõ ¦Á¡Æ¢Â¡ðº¢Ôõ ¦ºöЦ¸¡û¸¢ýÈ ¾ýÛâ¨ÁÔõ ¾ýÉ¡Ù¨ÁÔõ ¦¸¡ñ¼Å÷¸Ç¡¸ þÕôÀ¾¢ø «Å÷¸ÙìÌ ±ó¾ Ũ¸Â¢Öõ Óý¡¸ôÀ¼Å¢ø¨Ä Á¡È¡¸ «ÈÉ¡¸ôÀθ¢ýÈÐ - ¦Á¡Æ¢Â¢ý ¿¢¨ÄôÀ¡ðÎìÌ ¯¾×õ ¾ü¸¡ôÒ «Ã½¡¸ôÀθ¢ýÈÐ.

      þÄò¾£ý ãÄò¾¢Ä¢ÕóРŢŢĢÂõ ±ÉôÀÎõ ¨ÀÀ¢¨Çò ¾Á¢Æ¢ø  ¦Á¡Æ¢Â¡ì¸õ ¦ºö¾§À¡Ð, ³§Ã¡ôÀ¢Â ¾¢Õò¾ó¨¾Á¡÷, ‘பெத்ரோ’ எனும் பெயரை ‘§ÀÐÕ’ ±ýÚ¾¡ý ´Ä¢ô¦ÀÂ÷ôÒ ¦ºö¾É÷. ¾¡Å£Ð ±ýÚ ¸¢È¢ò¾ÅÕõ ¾¡çÐ ±ýÚ Ó¸Á¾¢ÂÕõ ¦ÀÂ÷ò¾ ¦º¡ø ¬í¸¢Äò¾¢ø ‘§¼Å¢ð - David’ ±ýÚ¾¡ý ÅÆí¸ôÀθ¢ÈÐ.

þä¾-«ÃÀ¢ þÉí¸Ç¢ý ãÄÅÃ¡É ¬À¢Ã¸¡õ ±ýÛõ ÌÄ Ó¾øÅâý ¦ÀÂ÷ அவர்களால் ‘±ôøõ’ ±É×õ ‘þப்Ḣõ’ ±É×õ ±Ø¾¢ ´Ä¢ì¸ô Àθ¢È§¾. ±Ð ºÃ¢Â¡É ÅÊÅõ? இசுலாமிய மரபுபேணுவோர் மறந்தும் எப்ரகம் என்பதில்லை; அதுபோல கிறித்து மரபுபேணுவோர் மறந்தும் இப்பிராகிம் என்பதில்லை. இத்தனைக்கும் அவை ஒரே ஆளின் பெயர்தான். அவர் இறைதூதர் என்பதை இருவருமே மறந்திடவில்லை; அதே வேளையில் அவரைத் தத்தம் மரபுப்படியே தம்மவராகக் கூறுவதிலும் குறிப்பதிலும் தவறுவதேயில்லை.

      «ÇÅ¢ÈóРż¦Á¡Æ¢ÁÂôÀðÎûÇ ¦¾Öí̦Á¡Æ¢Â¡ÇÕõ ¾õ ÅÆ¢ÀÎ ¸¼×Ç¡¸ì ¦¸¡ñ¼¡Îõ þáÁ¨É ‘áÓÖ’ ±ýÚõ ‘áÓÎ’ ±ýÚ§Á ÌÈ¢ôÀ÷. சிவனை சிவுடு என்பர், தேவன் என்பதை தேமுடு என்பர்.

¬í¸¢Äî ¦º¡ü¸¨Ç «ÇÅ¢ÈóÐ ÒÌò¾¢ì¦¸¡ñÎûÇ ÁÄ¡ö ¦Á¡Æ¢Â¡ள÷¸Ùõ ‘Technology’ ±ýÛõ ¬í¸¢Äî ¦º¡øÄ¢ø ÅÕ¸¢ýÈ «ò¾¨É ±ØòиÙìÌõ ãÄô ¦Àð¼Á¡¸ ¯ûÇ ¯§Ã¡Áý ±Øòиளை யெøÄ¡õ «ôÀʧ ¸¼ý ¦ÀüÈ¢ÕóÐíܼ, «î¦º¡ø¨Ä «ôÀʧ ±Îò¾¡Ç¡Áø, ¾õ ´Ä¢Â¢ÂøÒìÌ ²üÀ ‘Teknologi’ ±ýÚ Á¡üÈõ ¦ºöо¡ý ±ØЧÅý ±ýÚ Á¢¸ò ¦¾Ç¢Å¡¸வும் துணிவாகவும் பெருமிதமாகவும் þÂí̸¢ýÈÉ÷. அவர்களிடத்தில் தாழ்வுமனப்பான்மை ஏதுமில்லை. ஒலிப்பிலும்கூட, ஆங்கிலம் போல, ‘டெக்னோலோஜி’ என்று ஒலிக்காமல் ‘டெக்னோலோகி’ என்று ஒலிப்பளவிலும் தமக்கேயுரிய பாங்கினைத் தற்காத்துக் கொண்டுள்ள அவர்களின் மானமும் மதுகையும் வணக்கத்துக்குரியன.

நல்ல வேளையாக, இன்னமும் மலேசியாவில் ஆட்சி, அதிகாரம் மலாய்காரர்களின் கையில் இருக்கிறது. அதனால், எவருக்கும் அவர்களை எதிர்த்து நையாண்டிப் பேசத் துணிச்சல் வரவில்லை. மாறாக, மறைவாகத் தமக்குள்ளே மலாய்க்காரர்களின் மொழிப்போக்குக் குறித்து நக்கல் பேசிக்கொள்வர்.

ஏதுங்கெட்ட தமிழப் பேதை மாக்களுக்குப் புறப்பேச்சு வீரத்துக்குக் குறைச்சல் இல்லை. புறம்பேசிவிட்டுப் பின்னர் மலாயர் நடுவே இயங்கவேண்டிய கட்டாய நிலைவரும்போது, அந்த மலாயரைவிடவும் மிகச் செப்பமாக அவர்களின் மொழிப்போக்கிலும் மனப்போக்கிலும் பேசி அவர்களின் தயவைப் பெறுவதற்கு எவருமே வெட்கப்படுவதே இல்லை. என்ன! என்ன தன்மை இது? எப்படிப்பட்ட ஈனத்தனம்? அதிகாரம் மட்டும் இல்லையானால், அந்த மலாயரின் மொழி ஆளுமை செல்லுமா? செல்லாது! இதை நம் தமிழத் திருடர்கள் நன்றாக அறிந்து நடிக்கின்றார்கள் என்பது நடப்பு உண்மைதானே?

      அதற்குத்தான் பட்டறிவுபெற்றவர்கள் பட்டும் கெட்டும் “±Ä¢Å¨Ç¡ɡÖõ ¾É¢Å¨Ç §ÅñÎõ” என்று ஐயந்திரிபற அடித்துச்சொன்னார்கள். ±ÐÅ¡க இருந்த¡Öõ «¾ü¦¸ýÚ ´Õ ¾É¢ò¾ý¨Á §ÅñÎõ. ¾É즸ýÚ ´Õ ¾É¢ò¾ý¨Á þøÄ¡¾ ±Ð×õ ¾ýÉ¢¨Ä¢ø ¿¢¨ÄòÐ Å¡ÆÓÊ¡Р- ¿¢¨ÄôÀ¼ þÕì¸ÓÊ¡Р- ¦¾¡¼ÃôÀ¼ ÓÊ¡Ð. Á¡È¡¸, Áü§È¾¡ÅÐ ´ý¨È§Â¡ ÀÄÅü¨È§Â¡ º¡÷óо¡ý Å¡ÆÓÊÔõ.

      þó¾ ¯ñ¨Á¨Â ±øÄ¡ ¦Á¡Æ¢Â¢ÉÕõ ¦¾Ç¢Å¡¸ô ÒâóЦ¸¡ñÎûÇ ¸¡Ã½ò¾¡ø, þó¾ Ũ¸ô §À¡Ã¡ð¼í¸û «Å÷¸Ç¢¨¼§Â þø¨Ä.

      þÂü¨¸Â¢ø ±ó¾ ¯Â¢Ã¢Ôõ Áü§È¡÷ ¯Â¢Ã¢¨Âô §À¡Ä¢ôÀ¾¢ø¨Ä. ´ù¦Å¡ýÚõ ¾ò¾õ þÂøÒ째üÀ ´Ä¢¸¨Ç ¬Ù¸¢ýÈÉ. «ÅüÈ¢¨¼§Â º¢Ú¨Á¦ÀÕ¨Á þø¨Ä; ¬¾¢ì¸õ, «Ê¨ÁôÀÎò¾õ ±ýÚ ²ÐÁ¢ø¨Ä. «¾É¾ý ¾É¢ò¾ý¨ÁÂ¡É þÂøÒ¸§Ç ÁÃÒ - Á¡üÈÕõ º¢ÈôÀ¢ý ÁÃÀ¢Âø ±ýÚ §À¡üÈ¢ì ¸¡ì¸ôÀðÎ ÅÕ¸¢ýÈÐ.

      ±ùÅÇ×¾¡ý ¸ÄôÀ¼õ §¿÷ó¾¢Õó¾¡Öõ À¢È¦Á¡Æ¢î ¦º¡ü¸¨Ç «ôÀʧ ´Ä¢ôÒô À¢º¸¢ýÈ¢ ±Ø¾§ÅñÎõ ±ýÀ¾ü¸¡¸ ¡էÁ ¦ºö¡¾ ¦ÅðÊ §Å¨Ä¨Â ¾Á¢Æ÷ ¦ºö§ÅñÎõ ±ýÚ ¿¢¨ÉôÀÅ÷¸Ùõ ¦º¡øÀÅ÷¸Ùõ ÅÃÄ¡üÚ Å¢¨Ç׸¨ÇÔõ þÆôÒ¸¨ÇÔõ ´Õº¢È¢Ðܼ «È¢Â¡¾Å÷¸§Ç ±ýÀ¾üÌ ³ÂÁ¢ø¨Ä.

      ´Õ மராட்டிய-¸ýɼ ¿Ê¸ý þú¢É¢¸¡óÐ ¿Êò¾ º¢Å¡º¢ (º¢Å¡ƒ¢) ±ýÛõ À¼õܼ «¾¢ÖûÇ ‘ƒ¢’ ±ýÈ ±Øò¾¢É¡Öõ, «¾ý ¸¨¾¿¡Â¸É¡É «ó¾ þú¢É¢Â¢ý ¦ÀÂâø þ¼õ¦ÀüÚûÇ ‘ƒ¢’ ±ýÈ ±Øò¾¢É¡Öõ¾¡ý ¦ÀÕ¦ÅüÈ¢ ¦ÀüȾ¡¸ நம் நாட்டில் ஓர் «¨Ã§Å측ðÎ «È¢Å¡Ç¢ Å¡öÁÄ÷óÐûÇ¡÷.

      ¬Â¢Ãõ ¬ñθǡ¸ °È¢ì¦¸ð¼ «Ê¨Áî º¢ÚÁ¾¢, «ó¾ ®Éò ¾Á¢Æ¨É ±ôÀÊô §Àº ¨Åò¾¢Õ츢ÈÐ À¡Õí¸û? ‘ƒ¢’ ±ýÈ ±Øò¾¡ø º¢Èì¸ ¿¢È츢ýÈ «ó¾ ¿Ê¸÷ ¿Êò¾ ‘̧ºÄý’ ±ýÈ ¾¢¨ÃôÀ¼õ ÀΧ¾¡øŢ¢ø Å¢ØóÐ ÀÎòÐô§À¡Â¢ü§È «Ð ²ý? «í§¸ «ó¾ ‘ƒ¢’ ±ýÉš¢üÚ?

      ‘ƒ¢’ ±ýÈ µ÷ ±ØòÐ째 þùÅÇ× ¬üÈø ±ýÈ¡ø, þЧÀ¡Ä ÀüÀÄ ±Øòи¨Çô ¦ÀüÚûÇ ºÁü¸¢Õ¾õ ²ý þýÚ Â¡Ã¡Öõ §ÀºôÀ¼¡¾ ¦ºò¾ ¦Á¡Æ¢Â¡¸¢ì ¸¢¼ì¸¢ÈÐ.

¬É¡ÉôÀ𼠬âÂô À¡÷ôÀÉ ÅƢ¢ü À¢ÈóÐûÇ À¡÷ôÀÉ÷¸Ç¡ÅÐ «ì¸¨È¦ÂÎòÐô ÀƸ¢ «ó¾ ¦Á¡Æ¢Â¢ø §ÀºÓüÀð¼¡øܼ ãýÚ §¸¡ÊìÌõ «¾¢¸Á¡É §À÷¸Ç¡ø §ÀºôÀÎõ «ýÈ¡¼ ÅÆìÌ ¦Á¡Æ¢Â¡¸ «õ ¦Á¡Æ¢ ¯Â¢÷¦ÀüÚ Å¡úóЦ¸¡ñÊÕì̧Á!

²ý þ¨¾î º¢ó¾¢ì¸Å¢ø¨Ä? ²ý «ó¾ô À¡÷ôÀÉ÷¸§Çܼ இதற்காக ÓýÅÃÅ¢ø¨Ä? முயற்சி மேற்கொள்ளவில்லை? «È¢×î §º¡õÀÄ¡? þø¨Ä, ¦Á¡Æ¢î §º¡õÀÄ¡?

      «ó¾ ¬Ã¢Âô À¡÷ôÀÉ÷¸Ù째 «ó¾ ¦Á¡Æ¢Â¢ø §Àº ÓÊ¡Áø §À¡É¾¡ø ¾¡§É, «¨Ã§Å측ðÎò¾ÉÁ¡¸ «Å÷¸û ¦ºýÚ ÌʧÂÈ¢ Å¡ú¸¢ýÈ þó¾¢Â Á¡¿¢Äí¸Ç¢ý ¾¡ö¦Á¡Æ¢¸§Ç¡Î, ¾õ ¬Ã¢Â ¦Á¡Æ¢¨ÂÔõ ¸ÄóиÄóÐ þÃñÎí ¦¸ð¼¡ý ¦Á¡Æ¢Â¡¸ ´ù¦Å¡Õ Á¡¿¢Äò¾¢Öõ §Àº¢ì¦¸¡ñÊÕ츢ȡ÷¸û. «¾ý Å¢¨Ç×¾¡§É ¿ýÉ¡, §ÉìÌ, §É¡ìÌ, §À¡Â¢ñÎ, Åó¾¢ñÎ, ÅÃ, §À¡È, «õÀ¢, ¬òÐ측Ã÷, «ò¾¢õ§À÷, தோப்பனார், ... ±ýÚ ஒன்று இருக்க மற்றொன்றாக மாற்றிப் §Àº¢ÅÕ¸¢ýÈÉ÷.

அவர்களாலேயே முழுமையாகச் சமற்கிருதத்தில் பேச முடியவில்லை; பேசித் தம் மொழியைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள முடியவில்லை! முடிந்தால் விட்டுவிடுவார்களா? இந்திய தேசிய மொழியாக சமற்கிருதத்தை எப்போதோ ஆக்கியிருக்கமாட்டார்களா? அது முடாயாத காரணத்தினால்தான், சமற்கிருதத்துக்கு நல்ல அடிமையாக வாய்த்திருக்கின்ற இந்திமொழியைப் பிடித்துக்கொண்டு படங்காட்டிக் கொண்டிருக்கின்றார்கள்.

     

«¼ «Êã¼ «Ê¨Áò ¾Á¢Æ¡! ¯ÉìÌ þó¾ ¿¼ôÀ¢Âøܼ ÒâÂÅ¢ø¨Ä§Â! þÈóÐ ¸¢¼ìÌõ ż¦Á¡Æ¢Â¢ø, ÒШÁ – புதுவியம் (நவீனத்துவம்) – பிற்புதுவியம் (பின்நவீனத்துவம்) எனும் போக்கில் þÄ츢Âí¸û ±ÉôÀθ¢ýÈ º¢Ú¸¨¾, Ò¾¢Éõ, ¯¨ÃÅ£îÍ, ÐÇ¢ôÀ¡ §À¡ýÈ þÄ츢 ÅÊÅí¸Ç¢ø À¨¼ôÒ¸û ²§¾Ûõ ±Ø¾ôÀθ¢ýÈÉÅ¡? ÀÊì¸ô Àθ¢ýÈÉÅ¡? இல்லையே ஏன்?

À ¬Ã¢Â ²Î¸Ç¡É ¬Éó¾Å¢¸¼ý §À¡ýÈÅüÈ¢ø ´§Ã ´Õ Àì¸ò¨¾Â¡ÅÐ ´Ð츢 ż¦Á¡Æ¢ þÄ츢Âò¨¾Ôõ ¦Á¡Æ¢¨ÂÔõ ż ¦Á¡Æ¢Â¢§Ä§Â ¸¢Ãó¾õ «øÄÐ ¿¡¸Ã¢ ±Øò¾¢§Ä§Â ÅÇ÷ì¸ «Å÷¸Ç¡ø ÓÂüº¢ §Áü¦¸¡ûÇôÀðÎûǾ¡? þø¨Ä§Â! ²ý? ŢƢ பிதுங்கி «¸ø¸¢È§¾¡? அறிவு மயங்கிவிட்ட தமிழ்மகனே – தமிழ்மகளே விழித்துக்கொள்! விளங்கிக்கொள்! அது என்றைக்குமே ஆரியனுக்கே முடியாத ஒன்றாகிவிட்டதை அவன் நன்றாக உணர்ந்துவிட்டான்! அதனால், அவ்வகையில், வாலைச் சுருட்டிக்கொண்டு, சும்மா இருக்கின்றான்!

      ÓØ þÄ츢ÂÁ¡¸ò¾¡ý ÅÇ÷ì¸ ÓÊÂÅ¢ø¨Ä; Å¡Øõ ¾Á¢Æ¢Ä¡ÅÐ «¾¨Éì ¸ÄóÐ விளையாடவிட்டுக் ¸Ç¢ôÀ¨¼ÂÄ¡õ ±ýÛõ ¿ôÀ¡¨ºÂ¢ý ¦ÅÇ¢ôÀ¡Î¾¡ý, ஊடறுத்து உருச்சிதைக்கலாம் என்னும் ¿î¦ºñ½ò¾¢ý þÆ¢À¡Î¾¡ý Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Ç ¿¨¼ ±ýÛõ Ýú¿¨¼ ÓÂüº¢; «¾ü§¸üÈ ¸¢Ãó¾ ±ØòÐò ¾¢½¢ôÒ ÓÂüº¢!

      þô§À¡Ð «Ð×õ ºÃ¢Åà ÓÊ¡¾ ¿¢¨Ä¢ø, ¾õ ¦Á¡Æ¢ìÌ Å¡úÅ¢øÄ¡¾ ¿¢¨Ä¢ø¾¡ý, ¾ÁìÌ Å¡úÅÇ¢ìÌõ ¦Á¡Æ¢Â¡¸ò ¾Á¢ú¦Á¡Æ¢ þÕóÐíܼ ¾¡öìÌ ¿¢¸Ã¡É «¾ý «ÃŨ½ôÒò ¾¨¸¨Á¨Âì ¦¸¡ïºíܼ ¿¢¨ÉòÐô À¡÷측Áø, «¾¨É ¬í¸¢Äò¾¡Öõ þó¾¢Â¡Öõ ¸ÄóÐ º¢¨¾òÐ Á¡Í ÀÎòÐŧ¾¡Î; ¨ÀÂô ¨ÀÂò அத் ¾Á¢Æ¢ý ¯Â¢÷¿¡Ê¡¸¢Â ¾É¢ò¾ý¨ÁìÌ ãÄÁ¡¸ «¨Áó¾¢ÕìÌõ ¦ºõ¨Á - àö¨Á ±ýÛõ þÃñÎ ¯Â¢÷¿¢¨Äò ¾ý¨Á¸¨Ç §ÅÃÚ츢ýÈ §Å¨ÄôÀ¡ðÊø ÓõÓÃõ ¸¡ðÊÅÕž¡Ìõ.

      ¾ý ¦º¡ó¾ ¦Á¡Æ¢Â¢É ÁÃҸǢý ãÄ ÅÃÄ¡üÚ ¯ñ¨Á¸¨ÇÔõ Á¡ñÒ¸¨ÇÔõ «È§Å «È¢Â¡Ð; நயவஞ்சகம் மிக்க «ó¾ ¬Ã¢Âô À¡÷ôÀÉ «È¢×ì ÌÚõÀ÷¸¨Çô §À¡Ä§Å ¦¸¡ð¼ÁÊìÌõ ®Éì ¦¸¡øÌÚõÒò ¾Á¢Æ÷¸Ùõ, «Å÷¸§Ç¡Î ÜÊ즸¡ñÎ ¦º¡ó¾ ¦Á¡Æ¢Â¢Éò¾¢üÌò ¦¾¡¼÷óÐ §¸ÎÒâóÐ ÅÕ¸¢ýÈÉ÷.

பெற்ற தாயைத் துகிலுரித்துக் கேலிபேசிக் களிக்கின்ற அன்பில்லாப் பிழைப்பிள்ளைக் கூட்டமாகத்தான் அவர்கள் தமிழ்நடுவே – உண்மைத் தமிழர் நடுவே தமிழர் போன்ற தோற்றத்தில் நடமாடிக்கொண்டிருக்கின்றார்கள். இதனைக் கொஞ்சமேனும் சுரணையுள்ளவர்கள் உணர்ந்துகொள்வார்கள். ஏனையோர்க்கு இது என்னவென்றே புரியாது, புரிந்தாலும் உறைக்காது. “தாய்க்கொரு பழிநேர்ந்தால் மகற்கிலையோ (மகற்கு இ(ல்)லையோ)” என்று அவர்களுக்கு உறுத்தவே உறுத்தாது.

      ¬Ã¢Âô À¡÷ôÀÉ÷¸û, ¾õ ¦Á¡Æ¢ì¦¸Éô Ò¾¢Â ÅÇ÷ìÌõ Å¡ú×ìÌõ þ¼Á¢øÄ¡Å¢ð¼¡Öõܼ, ¾õ Óý§É¡÷¸û À¨¼òÐ ¨ÅòÐûÇ ÁÃÀ¡÷ó¾ Àñ¨¼ þÄ츢 þÄì¸½î ¦ºøÅí¸¨Çì ¸ñ§À¡Äì ¸¡òÐÅÕŧ¾¡Î, «Åü¨È ¦¾öÅ¢¸õ ¯¨¼ÂÉÅ¡¸ô À¢È¨ÃÔõ ¿õÀ¨ÅòÐ; «¾¨Éò ¦¾¡¼÷óÐ ¦¾öŦÁ¡Æ¢-§¾Å¦Á¡Æ¢ ±ýÚ ÜȢ즸¡ñÎûÇன÷.

      ¬É¡ø, «È¢×¦¸ðÎô§À¡ö «¾É¡ø ²Ðí¦¸ðÎô§À¡öÅ¢ð¼ þó¾ò ¾Á¢Æô §À¨¾¸§Ç¡ ¬Ã¢Âô À¡÷ôÀÉ÷¸Ç¢ý þÃð¨¼ò¾Éò¨¾ ¯½÷óЦ¸¡ûÇ ÓÊ¡¾§¾¡Î «Å÷¸ÙìÌ ÓüÈʨÁ¸Ç¡¸ Á¡È¢ÅÕ¸¢ýÈÉ÷.

     

¾ý À¨¸ÅáÖõ ¦ºöÂôÀ¼ ÓÊ¡¾ ¾£í̸¨Çò ¾ÉìÌò ¾¡§É ¾ý «È¢Â¡¨Á¢ɡø ஒரு §À¨¾ ¦ºöது¦¸¡ûÅ¡ý ±ýÚ ¾¢ÕÅûÙÅ÷ ÜÈ¢ÔûÇÐ §À¡Ä, þó¾ ®Éò ¾Á¢Æô À¢ÈÅ¢¸û ¾¡õ À¢Èó¾¢Õ츢ýÈ ¾Á¢úìÌÊ¢ý þÄ츢 þÄ츽 Á¡ñÒ¸¨ÇÔõ Á¡ÉÁШ¸¸¨ÇÔõ «ÊòЦ¿¡Úì¸¢î º¢¨¾òÐô §À¡ÎŨ¾§Â ´Õ ¦À⠫Ȣš¸×õ ¬ì¸Á¡¸×õ «¨¼Å¡¸×õ ¸Õ¾¢î º£ÃÆ¢óÐ ¦¸¡ñÎûÇÉ÷. þÅ÷¸û þÕ쨸¢§Ä ¬Ã¢Â÷ìÌ ²Ð ÁÉì¸Å¨Ä!

 

இன்னமும் நடக்கிறது

கலப்பு – திணிப்பு – சீரழிப்பு - சிதைப்பு

¸ÄôÒ §ÅÚ, ¾¢½¢ôÒ §ÅÚ, º£ÃÆ¢ôÒ §ÅÚ; சிதைப்பு வேறு. þ¨Å ´ýÈ¢ÛìÌ ´ýÚ ¸Î¨Á¡ɨÅ. இந்த நான்குõ ´Õ ¦¾¡¼÷¿¢¨Ä¢ø §¸ðÀ¡÷ þøÄ¡¾§À¡Ð ¾Á¢ØìÌ §¿÷óÐÅ¢ð¼É.

      கலப்புî ÝÆÄ¢ø, Á£ñÎம் எழுந்து «Ãº¨ÁòÐ즸¡ñ¼ À¢ü¸¡Äî §º¡Æ À¡ñÊÂ÷¸û பின்னர் «¾ý ÁÂÁ¡¸¢ô §À¡É¡÷¸û. «Å÷¸ÙìÌô À¢ýÉ÷ à ¾Á¢ÆÃò¾õ ¯ûÇ ¾Á¢Æú÷¸û §º¡Æô §ÀÃú¢ø «Ã¢Â¨½ ²È¢Â¾¢ø¨Ä.

பண்டு பச்சைத் தமிழர்களாக இருந்து காலவோட்டத்தில் ¸ýɼர், ¦¾Öí¸ர் என மாறிவிட்டவர்களின் «Ãò¾ì ¸ÄôÒûÇÅ÷¸Ç¡¸ô À¢Èó¾¢Õó¾Å÷¸§Ç ̧ġòÐí¸ý ±ýÛõ «Ãºý Ӿġ¸ «Ã¢Â¨½ ²È¢É¡÷¸û. அவர்கள் தமிழ்த் திரிபினத்தார் ஆவரேயன்றி, தூய தமிழ மரபுடைய தூயநிலையினர் அல்லர்.

   «Å÷¸ûܼ, ¦¾ÖíÌî §º¡Æ÷ «øÄÐ ¦¾ÖíÌî §º¡¼÷ ±ýÚ ¾Á¢úò ¾ý¨Á¢ø þÕó¾ ŨÃìÌõܼ ¦Àâ º¢ì¸Ä¢ø¨Ä. «Å÷¸ÙìÌô À¢ÈÌ, ¾Á¢úò¾ý¨Á¢ø ¾¢Ã¢óÐ ¸ÄôÒüÈ - §¾öóÐŢ𼠾¨ÄӨȸû ¾¨Ä¦ÂÎò¾ À¢ýÉ÷¾¡ý ¬Ã¢Âî º¢ì¸ø, ¾¢ÃÅ¢¼ °¼¸ò¾¢ýÅÆ¢ Á¢¸ §Å¸Á¡¸ °¼ÚòÐô ÒÌóÐûÇÐ.

  ‘þÉõ§À¡ýÚ þÉÁøÄ¡÷’ அரசியல் ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú, ´Õ à þÉò¾¡÷ ±òШ½ì ¸¡Äó¾¡ý அடங்கிநின்று ¾¡ìÌôÀ¢Êì¸ ÓÊÔõ. ¦¾ÖíÌî §º¡Æ÷ ±ýÈ ¸ÄôÒ þÉ¿¢¨ÄÔõ §À¡öŢ𼠿¢¨Ä¢ø¾¡ý, ¬Ã¢ÂÁÂôÀðÎÅ¢ð¼ Å¢ºÂ¿¸Ãò ¦¾ÖíÌ «Ãº ÅƢ¢É÷, ÁáðÊ «ÃºÅƢ¢É÷, ¸ýɼ «ÃºÅƢ¢É÷ ±ýÚ Á¡È¢Á¡È¢த் ¾Á¢Æ¸ò¨¾ «¨Äì¸Æ¢òÐ Åó¾É÷.

    þÅ÷¸û ¾ó¾ ¦¾¡ø¨Ä¸û §À¡¾¡¦¾ýÚ ´Õ¸¡Äò¾¢ø ã§Åó¾÷ ÅƢ¢ÉÕû ´ÕÅḠþÕó¾ §ºÃ÷ > §¸ÃÇ÷ ±ýÈ ¦ÀÂâø இனந் திரிந்தவர்களாகித் ¦¾ýÀ̾¢Â¢ø ¦ÀÕ󦾡ø¨Ä ¦¸¡Îò¾É÷ - ¦¸Îò¾É÷.

  மூவேந்தருள் ஒருவர்கூட இல்லாமல்போய்விட்ட þó¾ ¿¢¨Ä¨Á¢ø, ²Èò¾¡Æ ³óáÚ ¬ñθðÌ Óý, ¾¢ÕÅñ½¡Á¨Ä¢ø «Õ½¸¢Ã¢¿¡¾÷ ±ýÛõ «ÕÇ¡Ç÷ À¢ÃÒ¼ §¾ÅáÂý ±ýÛõ ¦¾Öí¸ ¿¡Âì¸ ÁýÉâý ¬ðº¢ì ¸¡Äò¾¢ø சோழநாட்டில் À¢Èó¾¡÷. ¦ºó¾Á¢Øõ ż¦Á¡Æ¢Ôõ À¢È×õ À¢ýÚ Àø¸¨Ä ¿¢¨ÈÒĨÁ¢ü ¾¨Äº¢ÈóÐ ¿¢ýÈ¡÷.

ÓÕ¸ô¦ÀÕÁ¡ý «Õû¦ÀüÚò ¾¢ÕôÒ¸ú ӾĢ áø¸¨Çô À¡ÊÂÕǢɡ÷. அவர்தம் புலமையும் மொழிவளமும் அக் காலத்தின் வயப்பட்ட ஒன்றாக இருந்தது இயல்பே எனினும், அஃது ஒருபக்கம் தமிழுக்குத் தன்னையும் அறியாமல் அளப்பரிய நன்மைக்கும் நடுவே கெடுதல் உள்ளதாகவுõ ¬கிவிட்டது. இதனைக் காலநிலை – அக்காலத்திய தமிழ இனச் சூழ்நிலை என்று சொல்வதைத் தவிர, அருணகிரியாரின் நெஞ்சறிந்த பிழை என்று கூறமுடியாது.

«ô§À¡Ð «Å÷ ¸¡Äò¾¢ø, ¾¢Â¡¸Ã¡Â÷ ±ýÛõ ¾¢Â¡¨¸Â÷ ¸£÷ò¾¨É¸û ¸¢¨¼Â¡Ð. ¾¢Õ¨Å¡üÈ¢ø ¦¾ÖíÌ, ºÁü¸¢Õ¾ þ¨ºìÌõ þ¨ºÅ¡½÷ìÌõ இசைŢơ எதுவுமே ¸¢¨¼Â¡Ð. ‘ºí¸£¾ Óõã÷ò¾¢¸û’ ±ýÈ ¾Á¢Æ¢¨ºìÌò ¦¾¡¼÷À¢øÄ¡¾ ¬ð¸Ç¢ý §Àáø þ¨ºÁÃÒ ¸¢¨¼Â¡Ð. ²¦ÉÉ¢ø, «Õ½¸¢Ã¢Â¡÷ìÌ þÕáÚ ¬ñθðÌô À¢ýÉ÷¾¡ý, ¾¢Â¡¨¸Âரும் சியாமா சாத்திரியும், முத்துச்சாமி தீட்சிதரும் À¢Èó¾¢Õ츢ýÈ¡÷கள். «Õ½¸¢Ã¢¿¡¾÷ கற்றுக் ¸¨Ã¸ñÊÕó¾ þ¨ºôÒĨÁìÌ ±ó¾ «ÂÄ¢Éò¾¡Õõ ÌÕãÄõ §¸¡Ã ÓÊ¡Ð.

      ±É§Å, ¾Á¢Æ¢¨º¨Â ‘¸Õ¿¡¼¸ þ¨º’ ±ýÚ ÜÚõ ÅÆì¸õ þýÛõ §¾¡ýÈ¡¾ ´Õ ¸¡Äì¸ð¼ò¾¢ø ¾Á¢ú ÅƢ¡¸§Å ¾Á¢Æ¢¨º¨Â ¿ýÌ ¸üÚì ¨¸ÅÃô¦ÀüÈ «Õ½¸¢Ã¢¿¡¾÷; ¾Á¢Øõ ż¦Á¡Æ¢Ôõ Á¢¸ì ¸ÄóÐ இயங்கிய ´Õ Åý¸ÄôÒ ¦Á¡Æ¢¿¨¼Â¢ø, அதே காலக் கட்டத்தில் இசுலாமிய ஆட்சியின் ஊடுருவல் ஏற்படத் துவங்கியிருந்த காரணத்தால் ¯ÕÐமொழிî ¦º¡ü¸¨ÇÔõ º¢È¢Ð §º÷òÐì ¦¸¡ñÎ ¾õ À¡ì¸¨Ç «ÕǢɡ÷.

      ¦Á¡Æ¢Ó¾Ä¡¸ Åá¾ ±ØòиǢø ¦º¡ü¸¨Ç «¨ÁòÐô À¡ÊÉ¡÷. ¾ÁìÌ ÓýÉ¢Õó¾ ±ó¾ò ¾Á¢úô¦ÀÕõÒÄÅÕõ, ²ý ¸õÀÕõ §ºì¸¢Æ¡Õõ ¦ºö¡¾ Á¡üÈí¸¨Çத் ¾Á¢ÆÃøÄ¡¾ «Ãº Ýú¿¢¨Ä ¯ÈÅ¢¨Éô ¦ÀüÈ¢Õó¾ ¸¡Äத்தின் ÅÂôÀð¼ ¿¢¨Ä¢ɡø ÅØôÀð¼த் ¾ý¨Á¢ø ¦ºöÐûÇ¡÷. ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â ÓÉ¢Å÷ þðÊÕó¾ ¸ð¼¨Ç¨Â Ó¾ýӾĢø ÒÄÅ÷ Å⨺¢ø Á£È¢ÂÅ÷ «Õ½¸¢Ã¢ ¿¡¾§Ã¡š÷. அவரைப் போலவே அவர்தம் காலத்தவராகிய சில சித்தர்களும் மீறியுள்ளனர். எனவே, இது கால நிலை. ஆனால், அருணகிரியாரை நோக்க அவர்களிடத்தில் கிரந்த ஆட்சி குறைவானதே.

அவர் ‘சந்தோஷம்’ என்னும் சமற்கிருதச் சொல்லைச் சந்தத்திற்கு ஏற்பச் ‘சந்தோடம்’ என்று வடவெழுத்து ஒரீஇ ÅÊÅ¢Öõ, மேலும் அதையும், ‘சந்தொடம்’ என்று þ¨¼ìÌÚì¸õ ¦ºöÐ - திரித்துப் பாடுகிறார். ‘சூரவிபாடனன்’, ‘இருடி’, ‘பகுதி புருடர்’, §À¡ýȨÅÔõ இவ்வகையில் காணப்படும் அவர்தம் சொல்லாட்சிகளுள் சில. வடவெழுத்து ஒருவாமல் (¿£ì¸¡Áø), ‘கிரிராஜகுமாரி’, ‘மாவேழ் ஜனனம்’ ‘அரைநிமிஷ நேரம்’, ‘சிந்தை வாரிஜ’ என்றும் பாடுகிறார்.

அவருக்குத் தேவைப்பட்டது சந்தம். சந்தத்துக்காக அவர் கிரந்த எழுத்துகளை மாற்றியும் மாற்றாமலும் தம் தேவைக்கேற்பப் பயன்படுத்தியுள்ளார். இதனைக் கண்டுதான் தேவநேயப் பாவாணர், ஒருகால் அருணகிரிநாதர் சங்ககாலத்தில் தோன்றியிருப்பாரானால், அவர்தம் திருப்புகழ் முழுதும் தூயதமிழாகவே அமைந்திருக்கும் என்று பெரிய நெடிய ஏக்கங்கலந்த நிலையில் கூறினார்.

அதோடு, ‘தேவேந்த்ர லோகம்’ ‘சிகராத்ரி கூறிட்ட வேலும்’ ‘சித்ர வேலாயுதன்’, மரணப்ரதாபம்’, ‘சக்ராயுதம்’, ‘விக்ரமவேள்’ என்று மெய்மயக்க மரபுமீறிப் பாடுகிறார். ‘ப்ரபஞ்சம்’, ‘க்ருபாகர’, ‘க்ருபைசூழ் சுடரே’ ‘த்ரிசூலம்’, ‘த்யாகப் பொருப்பு’, ‘த்ரிபுராந்தகன்’, ‘த்ரியம்பகன்’  என்று மொழிமுதல் மரபுமீறிப் பாடுகிறார்.

இவற்றின் வழி இலக்கணநெறி மீறலும் மீறாமையும் கலந்த ஒரு மயக்கநிலை தெரிகிறது அல்லவா? இதுதான் அவர் காலத்திய தமிழின் கட்டுடையத் தொடங்கியிருந்த நிலை.

      ¦¾Öí¸¢ø ±ôÀÊ Å¼¦Á¡Æ¢ ´Õ ÅÃõÀ¢ýÈ¢ Å¢¨Ç¡Ê§¾¡, «Ð§À¡Ä þÅ÷ ¾Á¢Æ¢ø ż¦Á¡Æ¢¨Â Á¢¸ò ¾¡Ã¡ÇÁ¡¸ Å¢¨Ç¡¼Å¢ð¼¡÷. ¸¡Ä ÅÂôÀð¼ - ¸¡Äî º¡÷À¢ý ¸¡Ã½Á¡¸ þஃÐ «Å¨ÃÔõ Á£È¢Â¾¡¸ ¿¼óÐÅ¢ð¼Ð.

¾Á¢Ø½÷×õ Å£Úõ «Å÷ìÌ Á¢ìÌÂ÷óÐ ¿¢ýÈ¡Öíܼ, ż¦Á¡Æ¢ ÁÂÁ¡ì¸õ ±ýÈ ´ýÚ, ¾õ ÅƢ¡¸த் ¾Á¢ú áüÒÄò¾¢ø ¿¼ì¸¢ýÈÐ ±ýÀ¨¾Ôõ, «¾É¡ø ¾Á¢ØìÌò ¾ýÉ¡üÈø¿¢¨Ä ÌýÈ¢ô§À¡¸¢ÈÐ ±ýÈ ¯ñ¨Á¨ÂÔõ «Å÷ அப்போதைக்கு «È¢ÂÅ¢ø¨Ä, அறிய வழியில்லை.

      ²¦ÉÉ¢ø, «Å÷ ¸¡Äò¾¢Öõ ¾Á¢¨Æ ż¦Á¡Æ¢ìÌì ̨Èó¾ Á¾¢ôÀ¢ø À¡÷ìÌõ À¡÷¨Å¨Â «Å÷ ´ôÒ즸¡ûÇÅ¢ø¨Ä, அவரைப் போல மற்றெந்தத் தமிழ்ப்புலவரும் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

§ÁÖõ, ¾Á¢Æ¢ø ż¦º¡ø ¸ÄôÀ¾¡ø ÅÃìÜÊ ¦Á¡Æ¢Â¢Âü ̨ȸ¨ÇÔõ ÀØи¨ÇÔõ ¯½÷óÐ ¾Å¢÷ôÀ¾ü¸¡É §¾¨Å¨Â ¯½Ã ÓÊ¡¾ÀÊìÌ, «§¾ ż¦Á¡Æ¢Â¢ý ÁÂÁ¡¸¢Å¢ð¼ò ¦¾Öí̦Á¡Æ¢ ´Õ Á¡Â ¯Â÷×ò §¾¡üÈò¨¾ì ¸¡ðÊ அவர்களின் அகக்கண்களை Á¨ÈòÐ ¿¢ýÈ¢Õó¾Ð.

      ¾É¢òÐ þÂíÌõ ÅøĨÁ¨Â þÆóÐÅ¢ðÎ; ż¦Á¡Æ¢  ÅøÄ¡Ù¨Á¢ý¸£ú ÁñÊ¢ðÎì ¦¸¡ñ¼¾¡ø, «ù ż¦Á¡Æ¢ ÅﺸÁ¡öì ¸Å¢òÐÅ¢ð¼ ´Õ §À¡Ä¢ Á̼ò¨¾î ÝðÊ즸¡ñÎ ¦ÁôÒìÌ ¦¿ïÍ ¿¢Á¢÷ò¾¢¦¸¡ñÊÕó¾ «ó¾ô §À¡Ä¢ò §¾¡üÈò¨¾ «ÅÕõ ¯½ÃÅ¢ø¨Ä - «¨¼Â¡Çí ¸ñΦ¸¡ûÇ «ÅÕìÌ Å¡öì¸Å¢ø¨Ä.

      «ÆÌÁ¢Ì - þÉ¢¨Á¦¸Ø - அருமைமிகு ÀøŨ¸ Åñ½ôÀ¡ì¸¨Çô À¡ÊÂÕǢ «Õ¨ÁìÌâ «Õ½¸¢Ã¢¿¡¾ரே ¦Á¡Æ¢¿¢¨Ä¢ø ÅØŢɡ÷ ±ýÈ¡ø, ÁüÈÅ÷கÇ¢ý ¿¢¨Ä ±ôÀÊ¢Õó¾¢ÕìÌõ?

Óîºí¸ Óò¾Á¢Øõ, ¾¢ÕÓ¨È þÂÄ¢¨ºò ¾Á¢Øõ, ¬úÅ¡÷ þÂÄ¢¨ºò ¾Á¢Øõ, ºó¾î ¦ºØó¾Á¢Øõ ÓüÈì¸üÚ; ÓØò¾¢Èõ ¦ÀüÈ¢Õó¾ «ô¦ÀÕÁ¡É¡§Ã ÅØŢ ¿¢¨Ä¢ø, ÁüÈÅ÷¸Ùõ н¢óÐ ÅØÅ¢É÷; அதில்கூட ஒரு போலிமையான செந்தமிழ்ச் செருக்குணர்வோடுதான் வழுவினர்.

      þó¾ ¿¢¨Ä¢øகூட, அÚÀ¨¼ Å£ðÊÖõ ¾Á¢Æ¢ø¾¡ý ÅÆ¢À¡Î¸û ¿¨¼¦ÀüÚ Åó¾É. «Õ½¸¢Ã¢Â¡Ã¢ý ¸¡Äò¾¢üÌô À¢ýɧà ÀÆɢ¡ñ¼Å÷ §¸¡Â¢Ä¢ø ¾Á¢úô⺸÷¸û ¦ÅÇ¢§ÂüÈôÀð¼É÷. «Å÷¸Ç¢ý þ¼ò¾¢ø, ¦¾ÖíÌ ¿¡ðÎô À¢Ã¡Á½÷¸û(திராவிட ஆரியர்) ÅÆ¢À¡¼¡üÈ «Á÷ò¾ô¦ÀüÈÉ÷. ¾Á¢ØìÌì §¸ðÀ¡Ã¢ø¨Ä; «¾É¡ø «¾ý §¸¡Â¢Öâ¨Á ÀÈ¢§À¡Â¢üÚ.

      þôÀʧ ÀÊôÀÊ¡¸ô ÀÄ §¸¡Â¢ø¸Ç¢ø ż¦Á¡Æ¢ ÒÌž¡Â¢üÚ; ¾Á¢ú ¾ý¿¢¨Ä¢ø ÍÕíÌž¡Â¢üÚ. கி.பி. 17¬õ áüÈ¡ñÊø ¦¾Öí¸ ¿¡Âì¸÷ - ÁáðÊÂ÷ - ¸ýÉÊ¡÷ - §¸ÃÇòÐî §ºÃÄ÷¸Ç¢ý Ш½§Â¡Î ż¦Á¡Æ¢ ÓüÈ¢Öõ ¾Á¢Æ¢ý ¬ðº¢ À£¼í¸¨Çì ¨¸ÀüȢ즸¡ñ¼Ð.

      §Áü¦º¡ýÉ இந்தக் காலத்தில்தான், ¾Á¢ÆÃøÄ¡¾ þó¾ ÁýÉ÷¸Ç¢ý ¾ÂŢɡø, «வ்வாரியவழிப் பார்ப்பனர்கள் முன் ´Õ ¸¡Äò¾¢ø ¾õ சமற்கிருத ¦Á¡Æ¢ìÌ மேலாகவும், பின்னர்î ºÁÁ¡¸வும் þÕó¾ ¿¢¨Ä¢ĢÕóÐ ÓüÚÁ¡¸ò ¾Á¢¨Æì ¸£ú¿¢¨ÄìÌò ¾ûǢŢ¼ ÓÊó¾Ð.

      ¾¡ö¦ÀüÈ À¢û¨Ç¡¸ þÕó¾¡ø, «ôÀ¢û¨Ç «Å¨Çò ¾Å¢ì¸ Å¢ÎÁ¡ ±ýÉ? «ÅÙìÌ ´Õ Á¾¢ôÒì ̨Èîºø ¿¼ôÀ¨¾ì ¸ñÎ ÁÉõ ¦À¡Úò¾¢ÕìÌÁ¡ ±ýÉ? ஒன்றுக்கு மூன்றாக இருந்த பிள்ளைகளுள், ஒன்றுகூட இல்லாதவளாகிவிட்டாள் தமிழ்த்தாய்! அவள் நிலைமை நாளுக்கு நாள் நலிவுகண்டதே ஒழிய, மீண்டும் ஒரு வலிவுகாண வாய்ப்பு உண்டாகவில்லை!

¾Á¢Æî º¢Åɢ Á¼í¸Ç¢Öõ Á¡Ä¢Â Á¼í¸Ç¢Öõ ¾¢ÕӨȸÙìÌõ ¾¢ùŢ ¿¡Ä¡Â¢Ãò¾¢üÌõ எழுதப்பட்டுள்ள ¯¨ÃÅ¢Çì¸í¸ளுக்கும் இடையே «¨Áóதுள்ள  ¾Á¢úச்சொல்லாட்சி ¿¢¨Äயை ஆராய்கையில், மூலத்துக்கு உரை Á¢¸ò ¦¾¡¨ÄÅ¡¸ì ¸£Æ¢Èí¸¢ô§À¡ö; ż¦Á¡Æ¢Â¢ý கடுத்தக் ¸Ä¨Å ¿¨¼யிø ±Ø¾ôÀðÎô ¦À¡ÐÁì¸ÙìÌô ÀÂýÀ¼¡¾ - புரியாத ÀøÖ¨¼ìÌõ Àñʾ÷ ¿¨¼Â¢ø þÚì¸மடைóÐ கிடப்பதை அறியலாம். «¾É¡ø, அந்த உரைகள் இக்காலத்தில் Á£Ç¡ ¯Èì¸Á¨¼óÐÅ¢ð¼É. ஆழ்வார்கள் பாடியருளிய முலத்தமிழ் இன்னமும் தொடர்ந்து வருகின்றது; அவர்களின் பாட்டுக்கு எழுதப்பட்ட ஈட்டுரை என்னும் உரைத்தமிழ் வழக்கழிந்துவிட்டது.

அருணகிரியார் இடத்தில் காணப்படும் அளவுக்கு இல்லையென்றாலும், அவர் காலத்து வாழ்ந்திருந்த பல தமிழச் சித்தர்களிடத்திலும் இதே போன்ற மொழியாட்சி நிலைதான் அவர்கள் இயற்றியுள்ள நூல்களில் எங்ஙணும் காணப்படுகின்றது.

வாலைச் சித்தர் தம் ஞானக் கும்மியில், சந்தத்துக்காக மொழிநெறியை மீறியுள்ளார். குறிப்பாகப் பிற்கால  மருத்துவ நூல்களில் இந்நிலை அதிகம். இது காலத்தின் கோலம். இதுபோன்ற மீறல்களை இறைநோக்கில் புலவர்கள் வழுவமைதி கூறிவிடுவர்.

சைதன்ய வத்துவே பிரமமடி அந்தத்

      காட்சிக்குப் பிரதி பிம்பமடி

மெய்நின்ற சுத்த அறிவானால் பிரதி

      பிம்பத்தைத் தள்ளலாம் ஞானப்பெண்ணே   – 94

ரேசக பூரக கும்பகத்தால் வாசி

      நேரிட்டுச் செய்வதும் ஆசையடி

கேசர மாகிய அத்வித பிரமத்தை

      கிட்டியே கும்மி அடியுங்கடி             - 140

சர்வஞ்ஞ னுஞ்சரு வக்காரனும் சரு

     வேந்தரி யாமிசர் வேசுவரனும்

சர்வ சிருட்டி சர்வதி திசர்வ

     சங்காரனும் பேராம் ஞானப்பெண்ணே    - 160

      ¦Á¡Æ¢¿¢¨Ä¢ø ¾¡ú ¯ñ¼¡É¡ø, þÉ¿¢¨Ä¢Öõ ¾ýÉ¡§Ä§Â ¾¡ú ¯ñ¼¡¸¢Å¢Îõ ±ýÛõ ¦Á¡Æ¢Â¢யø ¯ñ¨Á, þó¾ ÅÃÄ¡üÚ ¿¢¸ú¸Ç¡ø ¿ýÌ ¯Ú¾¢Â¡¸ Å¢Çí¸Å¢ø¨Ä¡?

எனவே, தமிழ்மொழிக்கு வடமொழியோடு அல்லது சமற்கிருத மொழியோடு பல நூற்றாண்டுக் கணக்கில் தொடர்ந்து வளர்ந்துவந்த ஒட்டுறவு - மொழிக்கலப்பு என்பது தமிழுக்குத் தீங்காக முடிந்திருக்கின்றது என்பது தானே விளக்கமாகப் புரியவில்லையா? தமிழ் தன் நிலைகெட்டதுதான் மிச்சம்.

      þùÅÇ× ¿¼ó¾¢ÕìÌõ ¿¢¨Ä¢íܼ, þÅ÷¸ÙìÌ ¿Î§Å ÅØÅ¡Ð; ¦¾¡¼÷óÐ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â ¬¨½ôÀÊ ±Ø¾¢Åó¾ ÒÄÅ÷¸Ç¢ý ±ñ½¢ì¨¸§Â Á£Á¢¸ «¾¢¸õ. ¾ý ¦ºõ¨Á ¿¢¨Ä¢ø ¾¢Ã¢Â¡Ð பெரும்பான்மைப் ÒÄÅ÷¸Ç¡ø ¦¾¡¼÷óÐ ¨¸Â¡ÇôÀð¼ ¸¡Ã½ò¾¡ø¾¡ý, ¾Á¢ú¦Á¡Æ¢ þýÈÇ×õ ÀƨÁìÌõ ÒШÁìÌõ «¾¡ÅÐ ¦¾¡ý¨ÁìÌõ ¦¾¡¼÷ìÌõ ®Î¦¸¡ÎòÐì ¦¸¡ñÊÕ츢ÈÐ.

     ÒÄÁì¸ÙìÌ Å¼¦Á¡Æ¢ì ¸¡öîºø ²üÀðÎ «Å÷¸û ¾¢ùÅ¢ÂÁ¡¸ô Å¡öÀ¢¾üȢ¨¾ì ¸ñ¼ ¦À¡ÐÁ¡ó¾÷¸Ç¡Â¢Õó¾ ¾Á¢úô¦À¡ÐÁì¸Ùõ ÓÊó¾ Ũà தாமும் ¯¼ýÀ¢¾üÈ ÓÂýÈÉ÷. ¾ÁìÌû à ¾Á¢ú ÅÆì̸û, ¦º¡ü¸û ӾĢÂÅü¨È ¦¾¡¼÷óÐ À¢ýÀüÈ¢ Åó¾Å÷¸¨Çத் ¾¡úÅ¡¸ Á¾¢ì¸ò ¦¾¡¼í¸¢É÷. «வர்களைத் தாழ்ந்தவர்கள் – நீசர்கள் என்று ஒதுக்கவும் செய்தனர்.

±ùÅÇ×ìÌ ±ùÅÇ× Å¼¦Á¡Æ¢¨Âì ¸ÄóÐ À¡÷ôÀÉô ÀÆì¸ÅÆì¸í¸¨Çô À¢ýÀüÚ¸¢ýÈ¡÷¸§Ç¡, «¾ü§¸üÀ Á¾¢ôÒ ¯Â÷ó¾Å÷¸Ç¡¸ Á¾¢ìÌõ ÁÉôÀ¡ý¨Á þý¨ÈìÌõ ÓüÚÁ¡¸ Á¡üÈ ÓÊ¡¾ «Ç×ìÌ ¬Æò¾¢Öõ ¬ÆÁ¡¸ô À¾¢óÐ §À¡ÉÐ. ¸üÈÈ¢ó¾ ÒĨÁ¡Ç÷¸û ¸øÄ¡¾ Á츨Çò ¾õ «Âý¦Á¡Æ¢ô ÒĨÁ¡ø ÁÕ𺢦¸¡ûÇ ¨Åò¾É÷.

இந்த நிலைமை கி.பி. 17, 18, 19ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ஓங்கியவண்ணமாகப் பெருகிநின்றது. சமயம், மெய்யியல் (தத்துவஞானம்), சோதிடம் என்ற பெயரில் இவை பெருகின. போதாக் குறைக்கு மொகலாய அரசர்களும் பிறரும் இதற்கு இன்னும் உரமாக உதவினர். ‘Hadir’ எனும் வந்திருத்தல், வருகை என்பதைக் குறித்த பாரசீகச் சொல்லைத் தமிழ மக்கள் ‘ஆஜர்’ என்று திரித்து ஒலித்தனர்.

அவ்வகையில், ‘Bazaar -பஜார்’, ... போன்ற சொற்கள் பலவும் அட்டியின்றிப் புகுந்துகொண்டன. அங்காடி என்ற தமிழ்ச்சொல் இருந்தும், அதை வீழ்த்திவிட்டு; அதன்மேல் பஜார் என்ற சொல் தமிழ் எழுத்து உடையணிந்து கொண்டு; தன்னைத் தமிழென்று காட்டிக்கொண்டுள்ளது. உண்மையான தமிழ் ஆகிய அங்காடி வழக்கு வீழ்ச்சி அடைந்துவிட்டது.

இப்படியாகப் பலபலத் தமிழ்ச் சொற்கள் தமிழிலிருந்து தமிழ அன்றாடப் புழக்கத்திலிருந்து வழக்குக் குறைந்தும், பின்னர் அறவே வழக்கற்றும் போய்க் கொண்டிருந்தன. விழுக்காட்டு நிலையில் கூறுவதானால், தமிழ் 20% எனவும், பிறமொழிகளின் தலையிடுதல் 80% எனவும் நிலைமை படுமோசமாகிவிட்டது.

இந்தக் காலத்தில் கற்றோர் நடுவே, குறிப்பாக மேற்சொன்ன துறைகளில் செவ்விய தமிழாட்சி மங்கிக் கிடந்தது; அரபு, பார்சி, சமற்கிருதம், உருது, மராத்தி, பிரஞ்சு, ஆங்கிலம், ... போன்ற இருபத்தேழுக்கும் மேற்பட்ட அயலாட்சி தலைதூக்கி நின்றது.

தமிழில் இப்படியாகக் காலந்தோறும் அன்னியர்களின் ஊடுருவலால் நிகழ்ந்திருப்பது என்னவென்றால், தமிழ்மொழிக்கேடு என்பதே ஒரே பொதுவிடையாக இருக்கிறது.

பிற்காலத்தவர் தன்னிலை அறியாமல்

தவüறுக்குமேல் தவறுசெய்தனர்

பாண்டியர்கள் பிற்காலத்தில் தம் முன்னோர் செய்த அருஞ்செயலாகத் தமிழ்க்கழகம் என்னும் தமிழ்îசங்கம் குறித்துச் சின்னமனூர்ச் செப்பேடுகளில் குறிப்பிட்டுக் கொண்டாலும், அதன் நிகரற்ற மாட்சிமையினை உணர்ந்தாரில்லை. அதனால், அதனை மறுபடியும் நிறுவித் தமிழ் மரபுப்படித் தமிழை வளர்க்கும் எண்ணமோ செயலோ அவர்களுக்குக் கனவில்கூட தோன்றவில்லை. மாறாக, மிக அற்பத்தனமாக மாபாரதம் தமிழ்ப்படுத்தியது அவர்கÇ¢ý செயற்கரிய அரும்பெருஞ் செயலாகக் குறிப்பிடப்படுவது ஒன்றே அவர்களின் நிலைமை என்ன என்பதை உணர்ந்து கொள்வதற்குப் போதுமானது.

மூன்றுமுறை இயற்கையின் சீற்றத்திற்கு அஞ்சாது எதிரேறி வந்து தொடர்ச்சி கொண்டு இயங்கிய முச்சங்க வரலாற்றிலிருந்து முன்னோர்தம் அருமைபெருமை ஒன்றையும் காப்பாற்றிப் பேணிக்கொள்ளாமல், வடவாரிய மாந்தரின் பெருமைகூறும் மாபாரத்த்தைத் தமிழ்ப்படுத்தியதுதான் அவர்களுக்கு செயற்கரிய செயலாகியிருக்கிறது! என்னே தமிழத் தலைமாந்தருக்குப் பிடித்தத் தலைக்கிறுக்குத்தனம்! கோளாறு எங்கெங்கே எப்படியெல்லாம் தொடங்கித் தொடர்சியும் படர்ச்சியும் கொண்டு வந்துள்ளது என்பதற்கு இதுவும் ஒரு பெரிய குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்ச்சியாக இருக்கிறது.

þò¾¨ÉìÌõ Á¡À¡Ã¾ì ¸¨¾ ²ü¸É§Å ¿ýÌ ÀÃÅ¢ §ÅåýÈ¢Å¢ð¼ ´Õ ¸¨¾¾¡ý. ÀÄ §À÷ «¾¨Éô ÀÄÀ¼ மொÆ¢¦ÀÂ÷òÐÅ¢ð¼É÷. ²§¾¡ þÅ÷¸û¾¡ý «¾¨É ¡Õõ ¦ÀÂ÷ôÀ¡ì¸õ ¦ºö ÓÊ¡¾ «Ç×ìÌî ¦ºôÀÁ¡¸ô ¦ÀÂ÷òÐûÇÐ §À¡Äì ÜȢ즸¡ûÅÐ §ÅÊ쨸¡ÉÐ. அவர்கள் தம் முன்னோர் வரலாற்றை தொகுத்து முறைப்படுத்தியிருப்பார்களேயானால், அது மாபாரதத்தை விடவும் பாரியதாக விளங்கியிருக்கும்; தமிழும் தமிழரும் தலைநிமிர்ந்திருப்பர்.

அவர்களிடத்தில் அயல்மொழி மோகம் தலைக்கேறிப்போன நிலையில், தமிழ் தன் இயல்புப்படி நிலைபெற இயலவில்லை. தம் மூலமுதன்மையை கால வயத்தால் மறந்துபோனவர்களாகிவிட்டனர். புத்த-சமண-வேள்விநெறிக் கலப்பினால் தம் மரÒ கெட்டுப்போயினர்.

மூன்று நூற்றாண்டுகள் களப்பிரர், பல்லவர் போன்ற அன்னியர் ஆளுகைக்குக்கீழ் அரசியல் வீழ்ச்சியினால் வாழ்வியலில் அடிமையுற்று அடங்கிக் கிடந்த அறிவு அடிமைத்தனம், தலைமுறைக்குத் தலைமுறை முற்றிப்போயிருந்தது. பிறகு, இந்த அடிமைத்தனம் ஒருவாறு அரசியல் அளவில் மட்டும் நீங்கியது. ஆனால், வாழ்வியல் நெறிகளில் நீங்குவதற்கு மாறாக முன்பைவிட இன்னும் மோசமானது.

இப்படியாக ż¦Á¡Æ¢ ÁÂÁ¡¸ ¬¸¢Â¢Õó¾ «Ãº¢Âø ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú; ¾Á¢ú ÁÂÁ¡¸ ÓýÒ þÕó¾ இயல் – இசை - நாடகம் எனப்பட்ட ãýÚ ¾Á¢ú¸Ùõ ÅÄ¢óÐ ¸ÄôÀ¼õ ¦ºöÂô¦ÀüÚ; அவை குறித்து ÅÆ¢ÅƢ¡¸ Åó¾¢Õó¾ ¸¨Ä¡ü¸ள் ¦¸¡òÐ즸¡ò¾¡¸ - ÌÄíÌÄÁ¡¸ì - Üð¼íÜð¼Á¡¸ò தமிழிலிருந்து அடியோடு சுவடுதெரியாமல் ஒழிந்தே §À¡Â¢É.

எல்லாம் புதிய கலவை மொழிவழக்குìÌ ²üÀ மாற்றப்பட்டன. திருமந்திரம் இதற்கு ஒரு நல்ல தொடக்கநிலைச் சான்றாக உள்ளது. திருமந்திரத்தில்தான் தமிழ் எழுத்துகளால் மட்டுமே அமைந்த சக்கரங்களோடு முதன்முதலாகக் கிரந்த எழுத்துச் சக்கரங்களும் இடம்பெறலாயின. ¬¾¢Â¢ø ¾Á¢Æ¢ø ÁðÎõ «¨Áì¸ô¦ÀüÈ ºì¸Ãí¸û, ºÁü¸¢Õ¾ò¾¢ý ¿ðÒ ²üÀð¼ À¢ýÉ÷ ÓØî ºÁü¸¢Õ¾õ ÁðΧÁ ¦¸¡ñ¼ ¿¢¨Ä, ¾Á¢Øõ ºÁü¸¢Õ¾Óõ ¸Äó¾ ¿¢¨Ä, ±É «வை இருவகையாக «¨ÁÂġ¢ன.

þôÀÊôÀட்¼ ஓர் þ½ì¸Á¡É முதற்¸¡Äì ¸ð¼ò¾¢ø¾¡ý ¾¢ÕãÄ÷ ¾¡õ «ÕǢ ¾¢ÕÁó¾¢Ã áÄ¢ý சக்கரத்திலும், அதைச் சார்ந்த குறிப்பிட்ட செய்யுள்களிலும் மட்டும் கிரந்த எழுத்துக்கு இடந்தந்துள்ளார். அது தவிர, வேறு எந்தச் செய்யுளிலும் கிரந்த எழுத்துக்கு அவர் இடம்தரவில்லை என்பது கூர்ந்து கவனிக்கத்தக்கது.

இது தமிழும் வடமொழியும் மிடைந்து போயிருந்த ஒரு கடுங்கலப்பு நிலையைக் காட்டுவதாக உள்ளது. இக் காலம் இருமொழிக்கும் சமநிலை நிலவிய காலம் என்பது நன்றாகப் புரிந்துணரப்பட வேண்டிய இன்றியமையாத ஒரு வரலாற்றுத் திருப்ப முனையாகும்.

இவ்வளவும் நடந்திருந்தும் ºÁü¸¢Õ¾ ¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷ என்போர் ´ÕÀì¸õ ¿ðÀ¡¸×õ ÁÚபக்கம் À¨¸Â¡¸×õ þÕó¾னர். இந்த þì¸ð¼¡É ¿¢¨Ä¢ø, ¾Á¢Øõ ¾Á¢ÆÕõ «வர்களையும் சமற்கிருத மொழியையும் ÓüÈ¢Öõ ´Ðì¸ ÓÊ¡¾Å÷¸Ç¡¸×õ, ¸ñãÊò¾ÉÁ¡¸ «ôÀʧ ¯ûÇÅ¡§È ²ü¸ ÓÊ¡¾Å÷¸Ç¡¸×õ þÕóÐÅó¾ ¸¡Äõ þó¾ þ¨¼ì¸¡Äõ ±ýÛõ Àò¾¢ þÄ츢Âì ¸¡Äõ.

[ இவை இன்னும் விரிவான மேலாய்வுக்கு உரியவை. புத்தசமண மதங்களால் மந்திரச் சக்கர இயந்திர அமைப்புமுறை மிக்க செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த நிலையில், அவற்றோடு போட்டியிடும் நிலை உள்நாட்டு நெறிகளாகிய சிவனியம், மாலியம் எனும் இரண்டுக்கும் ஏற்பட்டிருந்தது. அந்நிலையில், சிவமாலிய நெறிகளிலும் அவை அவற்றுக்கேற்ப வடிவமைப்புப் பெற்றன. அக்காலத்தில் (கி.பி. 5இல் தோன்றிய திருமந்திரம் அவற்றுக்கு இடமளிக்க நேர்ந்திருக்கிறது.) இதுபற்றிய மேல்விளக்கத்துக்கு ‘ஒளிநெறியே தமிழ்ச்சமயம்’ எனும் என் நூலிற் கண்டுகொள்க. ]

    

¦¾¡¼ì¸ò¾¢ø Åó¾ ¬Ã¢Â þÉò¾Å÷ ¾Á¢úô¦ÀÂ÷¸¨Çî ÝðÊ즸¡ñÎ ¾Á¢Æ «Ãº÷¸Ç¢¼òÐò ¾Á¢Æ¡ø – கனிந்த தமிழ்ப்புலமையால் À¢¨ÆôÒ ¿¼ò¾¢Â ¸¡Äõ §À¡ö, þô§À¡Ð ¾Á¢Æ «Ãº÷¸û ż¦Á¡Æ¢ô ¦ÀÂ÷¸¨Ç þÂü ¦ÀÂ÷¸Ç¡¸×õ Àð¼ô¦ÀÂ÷¸Ç¡¸×õ ÝðÊ즸¡ñÎ; ¬Ã¢Â þÉòÐô ÒĨÁ¡Ç÷¸Ç¢ý ¸¡ÄʸǢø Å½í¸¢ì ¸¢¼ìÌõ ¸¡ÄÁ¡¸ Á¡È¢Å¢ð¼Ð.

      ‘¦Áö¸£÷ò¾¢’ ±ýÚ ¸ø¦Åðθ¨Çî ¦ºÐìÌõ§À¡Ð; «ÅüÈ¢ý Áí¸Äî ¦º¡øÄ¡¸ ‘ŠÅ¾¢‚’ ±ýÛõ ż¦º¡ø§Ä ¾¢Á¢Ã¡¸ ²üÈ¢ ¯ð¸¡÷ò¾¢¨Åì¸ô Àð¼Ð. «¾ý À¢È§¸ þÃñ¼¡õ ¾Ãò¾¢üÌ þÈí¸¢Å¢ð¼ ¾Á¢Æ¢ø, «¸ÅüÀ¡ ¡ôÀ¢ø À¡ðθû ¦¾¡¼í¸ôÀð¼É.

      ´ù¦Å¡Õ ¦ºÂÄ¢Öõ «¾ü¸¡É ÁÉ¿¢¨Äô À¢ýɽ¢ Á¢¸ò ¦¾Ç¢Å¡¸ Á¨ÈóÐûÇÐ ±ýÀÐ ÁÉÅ¢Âø ¦¾Ã¢ó¾ ±ø§Ä¡÷ìÌõ Òâó¾ - ¯¼ýÀ¡¼¡É ´Õ §ÀÕñ¨Á.

      «ùŨ¸Â¢ø, ãýÈ¡ï ºí¸ ¸¡Äò¾¢üÌô À¢üÀð¼ ¸¡ÄÁ¡¸¢Â þÕñ¼ ¸¡Äõ ±ýÛõ ¸¡Äò¾¢üÌ ÓüÀð¼ ¦Á¡Æ¢ô§À¡ìÌìÌõ, «தüÌô À¢üÀð¼ ¸¡Äò¾¢Â ¦Á¡Æ¢ô§À¡ìÌìÌõ ²ý þòШ½ §ÅÚÀ¡¼¡¸ þÕ츢ÈÐ ±ýÀÐ º¢ó¾¢ôÀÅ÷¸ÙìÌ உண்மை Å¢Çí¸¡Áø §À¡¸¡Ð.

இதிலிருந்து நாம் பெறத்தக்க படிப்பினை என்னவென்றால், “þÕó¾Åý þÇôÀÁ¡É¡ý; þÇ¢ò¾Å¡Âý ¬É¡ý, «¾É¡ø Åó¾Åý ÅÖò¾Åý ¬É¡ý, ¦¸¡Øò¾Åý ¬É¡ý.”

       ¿øÄ¡ñ¨Á ±ýÀÐ ´ÕÅüÌò ¾¡ýÀ¢Èó¾

        þøÄ¡ñ¨Á ¬ì¸¢ì ¦¸¡Çø

±ýÛõ ¾¢ÕÅûÙÅõ þó¾ô À¢ü¸¡Äò¾¢Â ¾Á¢Æú÷¸ÙìÌ Å¢Çí¸¢Ôõ Å¢Çí¸¡¾ ´ýÈ¡¸§Å §À¡öÅ¢ð¼Ð.

¾Á¢¨Æ «È§Å ÒÈó¾ûÇ ÓÊ¡¾ ¿¢¨Ä¢ø, «¾ý§Áø ÅÄ¢óÐ - ÅøÄ¡Ù¨Á ¦ºÖòÐÅÐ ±ýÚ ´Õ Á¡¦Àâ Ýú¢¨É ż¦Á¡Æ¢ì¸¡Ã÷¸û «Ãº÷¸Ç¢ý Ш½¦¸¡ñÎ ¦ÅüÈ¢¸ÃÁ¡¸î ¦ºöÐ ÅóÐûÇÉ÷.

      ¬É¡ø, «ó¾ ÓÂüº¢¸û «ó¾ ¬Ã¢Â ¬Ù¨ÁìÌû «¸ôÀðÎì ¦¸¡ñÊÕó¾ «ÃºÌÄ ±ø¨Ä§Â¡Î ¿¢ýÚÅ¢ð¼É. ¾Á¢úô ¦À¡ÐÁì¸Ç¢¼òÐ «¨Å ÅÃÓÊÂÅ¢ø¨Ä. «Ãº Åð¼¡ÃòÐìÌ ¦ÅÇ¢§Â ¸¢Ãó¾õ ÅÃÅ¢ø¨Ä – ÅÃÓÊÂÅ¢ø¨Ä.

¾Á¢úô ¦À¡ÐÁì¸Ùõ ¾Á¢úô ÒÄÅ÷¸Ùõ ¬¸¢Â ¦ÀÕõÀ¡ý¨Áò ¾Á¢Æâ¼ò¾¢ø ÅÆìÜýÈ ÓÊ¡¾ «Ç×ìÌò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ÅÌò¾ÕǢ¢Õó¾ þÄ츽 ÅÃõÀ¢ø ¯Ú¾¢Â¡¸ ¿¢ýÈ ¸¡Ã½ò¾¡ø, ¾Á¢ú þýÚŨâø ¾ôÀ¢òÐ ¿¢ü¸¢ÈÐ. இத்துணைப் பெரிய தாக்குரவுக்கு ஆளாகி நிலையில்கூட, அழிந்துவிடாமல் ஆக்கங்கண்டு நிற்கிறது என்றால், அது அத் தமிழ் கொண்டு நடந்த செம்மையும் தூய்மையும் சிறந்துநின்ற இலக்கணக் கட்டொழுங்குதான் காரணம் என்பது ஆய்வறிஞர் தரும் ஒருமித்த முடிபு.

¾Á¢úமொழியின் þÂøÒò ¾ý¨Á¨Â þýÉÐ ±ýÚ þÉí¸ñΦ¸¡ñ¼ ¡áÖõ «¾üÌô À¡¾¸õ ¯ñ¼¡Ìõ Ũ¸Â¢ø þÂíÌžüÌ ¯ûÇõ þ¼õ ¦¸¡Î측Ð. þÐ Áì¸û ¿¢¨Ä. புரவலர்கள்தான் தடம்புரண்டனர்; அறம் பிறழ்ந்தனர்; புலவர்கள் நிலைகாத்தனர். கல்வெட்டிலும் செப்பேட்டிலும் கிரந்தம் புகுந்து விளையாடியது. ஆனால், புலவர்தம் கைவரைந்த இலக்கிய ஏடுகளில் தமிழே தன்னிலையில் நிலைநின்றது.

þÉ¢, ¦¾¡ØÐñÎ «ó¾ «Ãº÷¸¨Ç «ÎòÐ Å¡Øõ ¿¢¨Ä¢ĢÕó¾ ¬ûÌʸÙõ, «È¢×ì Ìʸǡ¸¢Â ¸¨ÄÂȢŢÂø º¡÷ó¾ À¢È ÌʸÙõ «Ãº÷¸Ç¢ýÅÆ¢ «¼í¸¢ô§À¡É¡÷¸û. ‘«Ãºý ±ùÅÆ¢ Ìʸû «ùÅÆ¢’ ±ýÀ¾üÌ þù Ũ¸Â¢ø þÅ÷¸û ÁðΧÁ ±ÎòÐì¸ð¼¡ÉÅ÷¸û, ¦À¡ÐÁì¸û «øÄ÷ அரசகுடி சார்ந்தவர்களே ±ýÀÐ ÌÈ¢ôÀ¡¸ì ¸ÅÉ¢ì¸ò¾ì¸Ð.

þò¾¨¸Â «¾¢¸¡Ã ¬Ù¨ÁÁ¢ì¸ ´Õº¢Ä ÌʸǢý §À¡ì¸¢É¡ø¾¡ý, ż¦Á¡Æ¢ìÌ ¦¾öÅநிலைò ¾Ì¾¢Ôõ, ¾Á¢ØìÌ Á¡ó¾¿¢¨Äò ¾Ì¾¢Ôõ ÁðÎõ ±ïº¢¿¢ýÈÐ. மாந்தநிலைத் தகுதியையும் பின்னர் பேய் (பிசாசு) நிலைக்குக் கிழிறக்கிய கதையும் உள்ளது. மாந்த நிலையுள்ளும் அதனை நால்வருணத்தின் வழி நாலாவது வருணமாகிய சூத்திர வருணத்துக்குள் தள்ளிவிட்ட கொடுமையும் நடந்துள்ளது. இஃது எல்லாவற்றையும் நால்வருணத்தின்படி பகுத்துக் கூறிய ஆரிய மயமாக்கம் நடைபெற்ற இடைக் காலத்திலிருந்து படிபடியாக ஏற்பட்டிருக்கிறது.

      இந்தியாவில் À¢È þ¼í¸Ç¢ø, «ùÅó¿¡ðÎ ¦Á¡Æ¢¸¨Ç ż¦Á¡Æ¢ìÌ츣ú ¦¸¡½÷󾨾ô §À¡Ä, ¾Á¢¨ÆÔõ ż¦Á¡Æ¢ìÌì ¸£ú즸¡ñÎ ÅÕžüÌ Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Çõ ±ýÛõ ¸Ä¨Å ¦Á¡Æ¢¿¨¼¨Âப் ÀΧŸÁ¡¸î ¦ºÂü ÀÎò¾Ä¡Â¢É÷.

அதற்கு, ¬Ã¢Âô ÒĨÁ¡Ç÷ìÌ, Á¡Ä¢Âõ ±ýÛõ ¨Å½Åõ Å¡öôÀ¡¸ þÕó¾Ð. «Å÷¸¨Çô À¡÷òÐ ¦ÁøĦÁøÄ º¢ÅÉ¢Âõ ±ýÛõ ¨ºÅÓõ சரியீடாகச் ºÃ¢ó¾Ð. ¬É¡ø, «Ð ÒÄÅ÷ìÌõ ºÃ¢Â¡¸ «¨Á¡¾ ¿¨¼Â¡¸ô §À¡¸§Å, «Ð ¦ÁøĦÁøÄ ¾¡É¡¸§Å ¾Ç÷óЧÀ¡Â¢üÚ.

      ¦Áö¢Âø (¾òÐÅ) ¦¸¡û¨¸ ¿¢¨Ä¢ø §ÅÚÀð¼ÉÅ¡¸ þÕó¾¡Öõ, ż¿¡ðÎ வழிவந்த þÉ ¿¢¨Ä¢Öõ ¦Á¡Æ¢ ¿¢¨Ä¢Öõ, ´ýÈ¡É ´§Ã ãÄò¨¾ô ¦ÀüÚûÇ ¯ÈŢɡø, வேள்வி (¨Å¾¢¸) ¦¿È¢ìÌ Ó¾ø ±¾¢Ã¢Â¡É ºÁ½õ ±Ûõ ¨ºÉ Á¾ò¨¾î §º÷ó¾ żÅ÷¸Ùõ, «Å÷¸Ç¢ý ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú ºÁ½ Á¾ò¨¾ ¾ØŢ즸¡ñ¼ ¾Á¢úÁñ½¢ý ¨Áó¾÷¸Ç¡É ¾Á¢Æ÷¸Ùõ Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Çò¾¢üÌ Á¢¸Á¢¸ò ¾¡Ã¡ÇÁ¡¸ ´òШÆòÐûÇÉ÷.

      ‘‚Òá½õ’ ӾĢ ºÁ½ áø¸Ùõ, ¬úÅ¡÷¸Ç¢ý À¡ÍÃí¸ÙìÌ ±Ø¾ôÀðÎûÇ Å¢Çì¸×¨Ã¸Ç¡É ®ðΨøÙõ þó¾ ¯ñ¨Á¨Âô À¢ðÎôÀ¢ðÎ ¨Åì¸ ÅøĨÅ. ¾Á¢ú¿¢¨Ä ¦¸Î¾¨ÄôÀð¼¾üÌ þ¨Å ¸¡Äò¾¢ý º¡ýÚ ãÄ µ¨Ä¸û. சமயப் போர்வையில் சமற்கிருத மயமாக்கம் தமிழை விழுங்கத் தொடங்கியது – வீழ்த்தத் தொடங்கியது.

குறிப்பு:             [ இது பார்சியும் அரபியும் துருக்கி மொழியைச் சமயத்தின் பேரால் விழுங்கிவந்த வரலாற்றுக்கு ஒத்துக் காண்கின்றது. மொழித் தெளிவும் சமயத் தெளிவுமுடைய முசுதாபா கமால் போன்ற தலைவர்களின் முயற்சியால் துருக்கி மொழி அவற்றின் பிடியிலிருந்து மீட்சிபெற்றுவிட்டது.]

      ¬úÅ¡÷ ¾¢ÕôÀ¡ÍÃí¸û ¦¾ûÙ¾Á¢Æ¡¸¢Â à¾Á¢Æ¢ø þÕì¸; «ÅüÚì¸¡É Å¢Çì¸í¸§Ç¡ À¡¾¢ìÌô À¡¾¢ [ 50/100 ] ±ýÛõ «Ç¨ÅÔõ Á£È¢, áüÚக்கு ±ñÀÐ [ 80/100 ] ÀíÌ Å¼¦Á¡Æ¢Ôõ Á£ó¾ þÕÀÐ ÀíÌ ¾Á¢ØÁ¡¸ ±Ø¾ôÀðÎûÇÐ ¸ÅÉ¢ì¸ò ¾ì¸Ð.

      சிவனியர் கிரந்த எழுத்துக்கு இடமளிக்கவில்லை, சமற்கிருதச் சொற்களுக்குத் தமிழ்மயமாக்கிய வடிவத்தில் இடம்கொடுத்துள்ளனர். ஆனால், மாலியர் (வைணவர்) மணிப்பவள நடையை மிகத் தாராளமாகப் புழங்கினர்; கிரந்த எழுத்துக்கும் இடமளித்தனர்.

அந்த நடை இன்றைக்குத் தமிழ், வடமொழி எனும் இருமொழியிலும் வல்ல அறிஞர்களுக்கே விளங்குதற்கு அரிய நிலையில் இருக்கின்றது. இக்காலத்தில் அவற்றைக் கருத்தூன்றிக் கற்க விரும்புவார் இல்லை; அவை தீண்டுவாரற்றுக் கிடக்கின்றன. «¾üÌ ´Õº¢Ä ±ÎòÐ측ðθ¨Çô À¡÷ì¸Ä¡õ. நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழிக்கு எழுதப்பட்ட உரைவிளக்கத்தினைக் கீழே காண்க:

எ-டு: 1

     ஈட்டு முன்னுரை:- (திருவாய்மொழி க: சு – முன்னுரைப் பகுதி)

“ பரத்வத்தையும் பஜனீயதையையும் செளலப்யத்தையும் அனுபவித்து ஹிருஷ்டராய்த் தாமாய்ப் பேசினார் கீழ். இதில் தாமான தன்மையழிந்து ஒரு பிராட்டி தசையை ப்ராப்தராய் ஹர்ஷத்தாலே சொல்லும் பாசுரம் போய் ஆற்றாமையாலே சொல்லும் பாசுரமாய்ச் சொல்லுகின்றது. ‘அயம்பரகார காரக நியம’ என்னுமா போலக் கீழ்ப் போந்த ரீதி ஒழிய வேறொன்றாயிறேயிருக்கிறது முற்காலத்திலே அல்பம் விவட்சிதனாய் இருப்பானொருவன், வீதராகராய் இருப்பார் பரிக்ரகித்துப் போருகிறது ஒன்றாய் இருந்தது. தத்துவபரமாக அடுக்கும் ஒன்று இத்திருவாய் மொழியளவும் அதிகரித்து இத்திருவாய் மொழி அளவிலே வந்தவாறே இது காமுக வாக்யமாய் இருந்ததீ! என்று கைவிட்டுப் போனானாம். ‘நிசித்யாசிதவ்ய’ என்று விதிக்கிற பகவத் காமம் என்று அறிந்திலன், பாக்கிய ஹானியாலே. ...  ”

எ-டு: 2         ஈடு – ‘அஞ்சிறைய’ – 5ஆம் பாட்டு. ‘நல்கித்தான் காத்தளிக்கும்.’

      “ [நல்கி] விபூதிரக்ஷணம் பண்ணும் போது கர்த்தவ்ய புத்தியாவன்றிக்கே பேறு தன்னதாகக் கிடீர் ரக்ஷிப்பது. எனக்குத் தன்பக்கல் உண்டான வியாமோகம் தனக்கு விபூதியிலே உண்டாயிற்று. ரக்ஷிப்பது(தான்) அபேக்ஷிப்பாரின்றிக்கே யிருக்கத் தானே ரக்ஷிக்கும் அவன். [பொழிலேழும்] கீழும் மேலும் ஒன்றாக நினைத்துச் சொல்லுகின்றதாதல், ஸ்வசரீர ரக்ஷணம் பண்ணுவது ஸ்நேகபுரஸ்ஸர மாகையிறே. [‘நல்கித்தான்’ இத்யாதி] நாமரீபவிபாகாநர்ஹமாய் கிடந்தவன்று யாரிடமிருந்து அபேக்ஷிக்க இத்தை உண்டாக்கிற்று. சக்திய வஸ்தப் பிரபை [நீறு பூத்த நெருப்பு] போல, தான் என்கின்ற சொல்லுக்கு உள்ளேயாய்த் தன்னையிட்டு விவரிக்க வேண்டின அன்று, தன் மேலே ஏறிட்டுக்கொண்டு நோக்கினானாயிற்று. ... ”

                                    நன்றி:- தமிழ் உரைநடை, பக். 162 – 163

      ¾ýÉ¢¨Ä - ¾ýÉ¡Ù¨Á þÆóЧÀ¡É þ¨¼¸¡ÄòÐò ¾Á¢Æ «Ãº ÌÄí¸Ç¢ý ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú ¾Á¢Æ÷ ¸ñ¼¦¾ýÉ? ÒÈ¿¢¨Äô ¦ÀÕì¸Óõ «¸¿¢¨Äî ÍÕì¸Óõ ÁðΧÁ. þ¾¨É Á¢¸ò ¦¾¡¼ì¸ò¾¢§Ä§Â «¨¼Â¡Çí ¸ñÎ ±îºÃ¢òÐ ¦¿È¢¸¡ðÊ ¾¢ÕÅûÙÅô ¦ÀÕÁ¡É¡÷¾õ ¦º¡üÀÊî ¦º¡øž¡É¡ø þÐ ‘¯ûÅ£ú¾ø’ ±ýÀ¾¡Ìõ.

      Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Ç ÓÂüº¢ìÌ Áð¼üÈ ÅÄ¢×õ ¦À¡Ä¢×õ °ðÊ¿¢ýÈ பிற்காலத்து ã§Åó¾÷ «ÃºÌÄí¸û, Á£ñÎõ ÀñÎ þÕñ¼ ¸¡Äò¾¢ø þÕó¾Ð §À¡ýÈ ´Õ Ò¾¢Â «È¢Â¡¨Á ¿¢¨ÄìÌû Å¢ØóÐ Ó¼í¸¢ô§À¡Â¢É. இந்நிலையினை வள்ளலார் மொழியிற் கூறினால், “அக்கத்தே கறுத்துப் புறத்தே வெளுத்திருந்தனர்” என்று கூற வேண்டும்.

żÒÄò¾¡÷ ¦¾ýÒÄò¾¡¨Ã «ÎòÐì ¦¸ÎòÐக்¦¸¡ñÊÕó¾É÷. «Å÷¸Ùû §Å¾§ÅûÅ¢ Á¾ò¾Å÷ìÌõ, ºÁ½Òò¾ Á¾ò¾Å÷ìÌõ ¸Õò¾¢Âø ÁüÚõ «Ãº¢Âø ¬Ù¨Áô §À¡Ã¡ð¼õ ÅÖòÐ Åó¾Ð.

«ô§À¡Ð ஆரிய §Å¾§ÅûÅ¢ Á¾ò¾¢É÷, ¯û¿¡ðÎò ¾Á¢Æ Á¾í¸Ç¡É º¢Åɢ Á¡Ä¢Â Á¾í¸Ç¢ý ¸Õò¾¢Âø¸§Ç¡Î ¯ÈúóÐ; ¯ÈÅ¡Ê; ¯ûÁ¾õ (¬ò¾¢¸õ) º¡÷ó¾ ´Õ Üð¼½¢ «¨ÁòÐ즸¡ñ¼É÷. þøÁ¾õ (¿¡ò¾¢¸õ) ¬¸¢Â ºÁ½Óõ Òò¾Óõ ´ÕŨ¸Â¡É Üð¼½¢ ¦¸¡ñ¼É.

      º¢Åɢ Á¡Ä¢Âô ¦ÀâÂÅ÷¸Ç¡É ¿¡ÂýÁ¡÷¸Ùõ ¬úÅ¡÷¸Ùõ ¸¡Ä ¿¢¨Ä¨Á¡ø ż¦Á¡Æ¢ì ¸ÄôÒìÌ µÃÇ×ìÌ þ¼õ¦¸¡Îò¾¡Öõ, ¸¢Ãó¾ ±ØòиÙìÌ þ¼ம் ¾Ãவேயிø¨Ä. Á¡È¡¸ò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â ¦¿È¢ôÀʧ ¦¾¡¼÷óÐ ¸¨¼ôÀ¢ÊôÀ¡¸ - கட்டுக்கோப்பாக þÂí¸¢É÷.

      «Å÷¸Ç¢ý ¸¡Äò¾¢üÌô À¢ýÉ÷ ±Ø¦ÀüÈ பிற்காலச் §º¡ÆÀ¡ñÊÂ÷ «Ãº÷¸û ¾õ ¸ø¦Åðθளிø ¸ÇôÀ¢Ã÷, ÀøÄÅ÷ÅÆ¢ º¡÷ó¾ «Ãº¢Âø §À¡ì¸¢ø ¸¢Ãó¾ ±ØòÐìÌ þ¼ÁÇ¢ò¾É÷; தமிழ்ப்ÒÄÅ÷¸û ¾õ À¨¼ôҸǢø «ô§À¡Ðܼ ¸¢Ãó¾ ±ØòиÙìÌ þ¼ÁÇ¢ì¸Å¢ø¨Ä. ¬É¡ø, ż¦º¡ü¸ÙìÌ ¿¡ÂýÁ¡÷¸¨Ç Å¢¼×õ ¬úÅ¡÷¸¨Ç Å¢¼×õ ºüÚ «¾¢¸Á¡¸§Å þ¼õ¦¸¡Îò¾É÷.