பிற்காலத்தவர் தன்னிலை அறியாமல்

தவüறுக்குமேல் தவறுசெய்தனர்

பாண்டியர்கள் பிற்காலத்தில் தம் முன்னோர் செய்த அருஞ்செயலாகத் தமிழ்க்கழகம் என்னும் தமிழ்îசங்கம் குறித்துச் சின்னமனூர்ச் செப்பேடுகளில் குறிப்பிட்டுக் கொண்டாலும், அதன் நிகரற்ற மாட்சிமையினை உணர்ந்தாரில்லை. அதனால், அதனை மறுபடியும் நிறுவித் தமிழ் மரபுப்படித் தமிழை வளர்க்கும் எண்ணமோ செயலோ அவர்களுக்குக் கனவில்கூட தோன்றவில்லை. மாறாக, மிக அற்பத்தனமாக மாபாரதம் தமிழ்ப்படுத்தியது அவர்கÇ¢ý செயற்கரிய அரும்பெருஞ் செயலாகக் குறிப்பிடப்படுவது ஒன்றே அவர்களின் நிலைமை என்ன என்பதை உணர்ந்து கொள்வதற்குப் போதுமானது.

மூன்றுமுறை இயற்கையின் சீற்றத்திற்கு அஞ்சாது எதிரேறி வந்து தொடர்ச்சி கொண்டு இயங்கிய முச்சங்க வரலாற்றிலிருந்து முன்னோர்தம் அருமைபெருமை ஒன்றையும் காப்பாற்றிப் பேணிக்கொள்ளாமல், வடவாரிய மாந்தரின் பெருமைகூறும் மாபாரத்த்தைத் தமிழ்ப்படுத்தியதுதான் அவர்களுக்கு செயற்கரிய செயலாகியிருக்கிறது! என்னே தமிழத் தலைமாந்தருக்குப் பிடித்தத் தலைக்கிறுக்குத்தனம்! கோளாறு எங்கெங்கே எப்படியெல்லாம் தொடங்கித் தொடர்சியும் படர்ச்சியும் கொண்டு வந்துள்ளது என்பதற்கு இதுவும் ஒரு பெரிய குறிப்பிடத்தக்க நிகழ்ச்சியாக இருக்கிறது.

þò¾¨ÉìÌõ Á¡À¡Ã¾ì ¸¨¾ ²ü¸É§Å ¿ýÌ ÀÃÅ¢ §ÅåýÈ¢Å¢ð¼ ´Õ ¸¨¾¾¡ý. ÀÄ §À÷ «¾¨Éô ÀÄÀ¼ மொÆ¢¦ÀÂ÷òÐÅ¢ð¼É÷. ²§¾¡ þÅ÷¸û¾¡ý «¾¨É ¡Õõ ¦ÀÂ÷ôÀ¡ì¸õ ¦ºö ÓÊ¡¾ «Ç×ìÌî ¦ºôÀÁ¡¸ô ¦ÀÂ÷òÐûÇÐ §À¡Äì ÜȢ즸¡ûÅÐ §ÅÊ쨸¡ÉÐ. அவர்கள் தம் முன்னோர் வரலாற்றை தொகுத்து முறைப்படுத்தியிருப்பார்களேயானால், அது மாபாரதத்தை விடவும் பாரியதாக விளங்கியிருக்கும்; தமிழும் தமிழரும் தலைநிமிர்ந்திருப்பர்.

அவர்களிடத்தில் அயல்மொழி மோகம் தலைக்கேறிப்போன நிலையில், தமிழ் தன் இயல்புப்படி நிலைபெற இயலவில்லை. தம் மூலமுதன்மையை கால வயத்தால் மறந்துபோனவர்களாகிவிட்டனர். புத்த-சமண-வேள்விநெறிக் கலப்பினால் தம் மரÒ கெட்டுப்போயினர்.

மூன்று நூற்றாண்டுகள் களப்பிரர், பல்லவர் போன்ற அன்னியர் ஆளுகைக்குக்கீழ் அரசியல் வீழ்ச்சியினால் வாழ்வியலில் அடிமையுற்று அடங்கிக் கிடந்த அறிவு அடிமைத்தனம், தலைமுறைக்குத் தலைமுறை முற்றிப்போயிருந்தது. பிறகு, இந்த அடிமைத்தனம் ஒருவாறு அரசியல் அளவில் மட்டும் நீங்கியது. ஆனால், வாழ்வியல் நெறிகளில் நீங்குவதற்கு மாறாக முன்பைவிட இன்னும் மோசமானது.

இப்படியாக ż¦Á¡Æ¢ ÁÂÁ¡¸ ¬¸¢Â¢Õó¾ «Ãº¢Âø ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú; ¾Á¢ú ÁÂÁ¡¸ ÓýÒ þÕó¾ இயல் – இசை - நாடகம் எனப்பட்ட ãýÚ ¾Á¢ú¸Ùõ ÅÄ¢óÐ ¸ÄôÀ¼õ ¦ºöÂô¦ÀüÚ; அவை குறித்து ÅÆ¢ÅƢ¡¸ Åó¾¢Õó¾ ¸¨Ä¡ü¸ள் ¦¸¡òÐ즸¡ò¾¡¸ - ÌÄíÌÄÁ¡¸ì - Üð¼íÜð¼Á¡¸ò தமிழிலிருந்து அடியோடு சுவடுதெரியாமல் ஒழிந்தே §À¡Â¢É.

எல்லாம் புதிய கலவை மொழிவழக்குìÌ ²üÀ மாற்றப்பட்டன. திருமந்திரம் இதற்கு ஒரு நல்ல தொடக்கநிலைச் சான்றாக உள்ளது. திருமந்திரத்தில்தான் தமிழ் எழுத்துகளால் மட்டுமே அமைந்த சக்கரங்களோடு முதன்முதலாகக் கிரந்த எழுத்துச் சக்கரங்களும் இடம்பெறலாயின. ¬¾¢Â¢ø ¾Á¢Æ¢ø ÁðÎõ «¨Áì¸ô¦ÀüÈ ºì¸Ãí¸û, ºÁü¸¢Õ¾ò¾¢ý ¿ðÒ ²üÀð¼ À¢ýÉ÷ ÓØî ºÁü¸¢Õ¾õ ÁðΧÁ ¦¸¡ñ¼ ¿¢¨Ä, ¾Á¢Øõ ºÁü¸¢Õ¾Óõ ¸Äó¾ ¿¢¨Ä, ±É «வை இருவகையாக «¨ÁÂġ¢ன.

þôÀÊôÀட்¼ ஓர் þ½ì¸Á¡É முதற்¸¡Äì ¸ð¼ò¾¢ø¾¡ý ¾¢ÕãÄ÷ ¾¡õ «ÕǢ ¾¢ÕÁó¾¢Ã áÄ¢ý சக்கரத்திலும், அதைச் சார்ந்த குறிப்பிட்ட செய்யுள்களிலும் மட்டும் கிரந்த எழுத்துக்கு இடந்தந்துள்ளார். அது தவிர, வேறு எந்தச் செய்யுளிலும் கிரந்த எழுத்துக்கு அவர் இடம்தரவில்லை என்பது கூர்ந்து கவனிக்கத்தக்கது.

இது தமிழும் வடமொழியும் மிடைந்து போயிருந்த ஒரு கடுங்கலப்பு நிலையைக் காட்டுவதாக உள்ளது. இக் காலம் இருமொழிக்கும் சமநிலை நிலவிய காலம் என்பது நன்றாகப் புரிந்துணரப்பட வேண்டிய இன்றியமையாத ஒரு வரலாற்றுத் திருப்ப முனையாகும்.

இவ்வளவும் நடந்திருந்தும் ºÁü¸¢Õ¾ ¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷ என்போர் ´ÕÀì¸õ ¿ðÀ¡¸×õ ÁÚபக்கம் À¨¸Â¡¸×õ þÕó¾னர். இந்த þì¸ð¼¡É ¿¢¨Ä¢ø, ¾Á¢Øõ ¾Á¢ÆÕõ «வர்களையும் சமற்கிருத மொழியையும் ÓüÈ¢Öõ ´Ðì¸ ÓÊ¡¾Å÷¸Ç¡¸×õ, ¸ñãÊò¾ÉÁ¡¸ «ôÀʧ ¯ûÇÅ¡§È ²ü¸ ÓÊ¡¾Å÷¸Ç¡¸×õ þÕóÐÅó¾ ¸¡Äõ þó¾ þ¨¼ì¸¡Äõ ±ýÛõ Àò¾¢ þÄ츢Âì ¸¡Äõ.

[ இவை இன்னும் விரிவான மேலாய்வுக்கு உரியவை. புத்தசமண மதங்களால் மந்திரச் சக்கர இயந்திர அமைப்புமுறை மிக்க செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த நிலையில், அவற்றோடு போட்டியிடும் நிலை உள்நாட்டு நெறிகளாகிய சிவனியம், மாலியம் எனும் இரண்டுக்கும் ஏற்பட்டிருந்தது. அந்நிலையில், சிவமாலிய நெறிகளிலும் அவை அவற்றுக்கேற்ப வடிவமைப்புப் பெற்றன. அக்காலத்தில் (கி.பி. 5இல் தோன்றிய திருமந்திரம் அவற்றுக்கு இடமளிக்க நேர்ந்திருக்கிறது.) இதுபற்றிய மேல்விளக்கத்துக்கு ‘ஒளிநெறியே தமிழ்ச்சமயம்’ எனும் என் நூலிற் கண்டுகொள்க. ]

    

¦¾¡¼ì¸ò¾¢ø Åó¾ ¬Ã¢Â þÉò¾Å÷ ¾Á¢úô¦ÀÂ÷¸¨Çî ÝðÊ즸¡ñÎ ¾Á¢Æ «Ãº÷¸Ç¢¼òÐò ¾Á¢Æ¡ø – கனிந்த தமிழ்ப்புலமையால் À¢¨ÆôÒ ¿¼ò¾¢Â ¸¡Äõ §À¡ö, þô§À¡Ð ¾Á¢Æ «Ãº÷¸û ż¦Á¡Æ¢ô ¦ÀÂ÷¸¨Ç þÂü ¦ÀÂ÷¸Ç¡¸×õ Àð¼ô¦ÀÂ÷¸Ç¡¸×õ ÝðÊ즸¡ñÎ; ¬Ã¢Â þÉòÐô ÒĨÁ¡Ç÷¸Ç¢ý ¸¡ÄʸǢø Å½í¸¢ì ¸¢¼ìÌõ ¸¡ÄÁ¡¸ Á¡È¢Å¢ð¼Ð.

      ‘¦Áö¸£÷ò¾¢’ ±ýÚ ¸ø¦Åðθ¨Çî ¦ºÐìÌõ§À¡Ð; «ÅüÈ¢ý Áí¸Äî ¦º¡øÄ¡¸ ‘ŠÅ¾¢‚’ ±ýÛõ ż¦º¡ø§Ä ¾¢Á¢Ã¡¸ ²üÈ¢ ¯ð¸¡÷ò¾¢¨Åì¸ô Àð¼Ð. «¾ý À¢È§¸ þÃñ¼¡õ ¾Ãò¾¢üÌ þÈí¸¢Å¢ð¼ ¾Á¢Æ¢ø, «¸ÅüÀ¡ ¡ôÀ¢ø À¡ðθû ¦¾¡¼í¸ôÀð¼É.

      ´ù¦Å¡Õ ¦ºÂÄ¢Öõ «¾ü¸¡É ÁÉ¿¢¨Äô À¢ýɽ¢ Á¢¸ò ¦¾Ç¢Å¡¸ Á¨ÈóÐûÇÐ ±ýÀÐ ÁÉÅ¢Âø ¦¾Ã¢ó¾ ±ø§Ä¡÷ìÌõ Òâó¾ - ¯¼ýÀ¡¼¡É ´Õ §ÀÕñ¨Á.

      «ùŨ¸Â¢ø, ãýÈ¡ï ºí¸ ¸¡Äò¾¢üÌô À¢üÀð¼ ¸¡ÄÁ¡¸¢Â þÕñ¼ ¸¡Äõ ±ýÛõ ¸¡Äò¾¢üÌ ÓüÀð¼ ¦Á¡Æ¢ô§À¡ìÌìÌõ, «தüÌô À¢üÀð¼ ¸¡Äò¾¢Â ¦Á¡Æ¢ô§À¡ìÌìÌõ ²ý þòШ½ §ÅÚÀ¡¼¡¸ þÕ츢ÈÐ ±ýÀÐ º¢ó¾¢ôÀÅ÷¸ÙìÌ உண்மை Å¢Çí¸¡Áø §À¡¸¡Ð.

இதிலிருந்து நாம் பெறத்தக்க படிப்பினை என்னவென்றால், “þÕó¾Åý þÇôÀÁ¡É¡ý; þÇ¢ò¾Å¡Âý ¬É¡ý, «¾É¡ø Åó¾Åý ÅÖò¾Åý ¬É¡ý, ¦¸¡Øò¾Åý ¬É¡ý.”

       ¿øÄ¡ñ¨Á ±ýÀÐ ´ÕÅüÌò ¾¡ýÀ¢Èó¾

        þøÄ¡ñ¨Á ¬ì¸¢ì ¦¸¡Çø

±ýÛõ ¾¢ÕÅûÙÅõ þó¾ô À¢ü¸¡Äò¾¢Â ¾Á¢Æú÷¸ÙìÌ Å¢Çí¸¢Ôõ Å¢Çí¸¡¾ ´ýÈ¡¸§Å §À¡öÅ¢ð¼Ð.

¾Á¢¨Æ «È§Å ÒÈó¾ûÇ ÓÊ¡¾ ¿¢¨Ä¢ø, «¾ý§Áø ÅÄ¢óÐ - ÅøÄ¡Ù¨Á ¦ºÖòÐÅÐ ±ýÚ ´Õ Á¡¦Àâ Ýú¢¨É ż¦Á¡Æ¢ì¸¡Ã÷¸û «Ãº÷¸Ç¢ý Ш½¦¸¡ñÎ ¦ÅüÈ¢¸ÃÁ¡¸î ¦ºöÐ ÅóÐûÇÉ÷.

      ¬É¡ø, «ó¾ ÓÂüº¢¸û «ó¾ ¬Ã¢Â ¬Ù¨ÁìÌû «¸ôÀðÎì ¦¸¡ñÊÕó¾ «ÃºÌÄ ±ø¨Ä§Â¡Î ¿¢ýÚÅ¢ð¼É. ¾Á¢úô ¦À¡ÐÁì¸Ç¢¼òÐ «¨Å ÅÃÓÊÂÅ¢ø¨Ä. «Ãº Åð¼¡ÃòÐìÌ ¦ÅÇ¢§Â ¸¢Ãó¾õ ÅÃÅ¢ø¨Ä – ÅÃÓÊÂÅ¢ø¨Ä.

¾Á¢úô ¦À¡ÐÁì¸Ùõ ¾Á¢úô ÒÄÅ÷¸Ùõ ¬¸¢Â ¦ÀÕõÀ¡ý¨Áò ¾Á¢Æâ¼ò¾¢ø ÅÆìÜýÈ ÓÊ¡¾ «Ç×ìÌò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ÅÌò¾ÕǢ¢Õó¾ þÄ츽 ÅÃõÀ¢ø ¯Ú¾¢Â¡¸ ¿¢ýÈ ¸¡Ã½ò¾¡ø, ¾Á¢ú þýÚŨâø ¾ôÀ¢òÐ ¿¢ü¸¢ÈÐ. இத்துணைப் பெரிய தாக்குரவுக்கு ஆளாகி நிலையில்கூட, அழிந்துவிடாமல் ஆக்கங்கண்டு நிற்கிறது என்றால், அது அத் தமிழ் கொண்டு நடந்த செம்மையும் தூய்மையும் சிறந்துநின்ற இலக்கணக் கட்டொழுங்குதான் காரணம் என்பது ஆய்வறிஞர் தரும் ஒருமித்த முடிபு.

¾Á¢úமொழியின் þÂøÒò ¾ý¨Á¨Â þýÉÐ ±ýÚ þÉí¸ñΦ¸¡ñ¼ ¡áÖõ «¾üÌô À¡¾¸õ ¯ñ¼¡Ìõ Ũ¸Â¢ø þÂíÌžüÌ ¯ûÇõ þ¼õ ¦¸¡Î측Ð. þÐ Áì¸û ¿¢¨Ä. புரவலர்கள்தான் தடம்புரண்டனர்; அறம் பிறழ்ந்தனர்; புலவர்கள் நிலைகாத்தனர். கல்வெட்டிலும் செப்பேட்டிலும் கிரந்தம் புகுந்து விளையாடியது. ஆனால், புலவர்தம் கைவரைந்த இலக்கிய ஏடுகளில் தமிழே தன்னிலையில் நிலைநின்றது.

þÉ¢, ¦¾¡ØÐñÎ «ó¾ «Ãº÷¸¨Ç «ÎòÐ Å¡Øõ ¿¢¨Ä¢ĢÕó¾ ¬ûÌʸÙõ, «È¢×ì Ìʸǡ¸¢Â ¸¨ÄÂȢŢÂø º¡÷ó¾ À¢È ÌʸÙõ «Ãº÷¸Ç¢ýÅÆ¢ «¼í¸¢ô§À¡É¡÷¸û. ‘«Ãºý ±ùÅÆ¢ Ìʸû «ùÅÆ¢’ ±ýÀ¾üÌ þù Ũ¸Â¢ø þÅ÷¸û ÁðΧÁ ±ÎòÐì¸ð¼¡ÉÅ÷¸û, ¦À¡ÐÁì¸û «øÄ÷ அரசகுடி சார்ந்தவர்களே ±ýÀÐ ÌÈ¢ôÀ¡¸ì ¸ÅÉ¢ì¸ò¾ì¸Ð.

þò¾¨¸Â «¾¢¸¡Ã ¬Ù¨ÁÁ¢ì¸ ´Õº¢Ä ÌʸǢý §À¡ì¸¢É¡ø¾¡ý, ż¦Á¡Æ¢ìÌ ¦¾öÅநிலைò ¾Ì¾¢Ôõ, ¾Á¢ØìÌ Á¡ó¾¿¢¨Äò ¾Ì¾¢Ôõ ÁðÎõ ±ïº¢¿¢ýÈÐ. மாந்தநிலைத் தகுதியையும் பின்னர் பேய் (பிசாசு) நிலைக்குக் கிழிறக்கிய கதையும் உள்ளது. மாந்த நிலையுள்ளும் அதனை நால்வருணத்தின் வழி நாலாவது வருணமாகிய சூத்திர வருணத்துக்குள் தள்ளிவிட்ட கொடுமையும் நடந்துள்ளது. இஃது எல்லாவற்றையும் நால்வருணத்தின்படி பகுத்துக் கூறிய ஆரிய மயமாக்கம் நடைபெற்ற இடைக் காலத்திலிருந்து படிபடியாக ஏற்பட்டிருக்கிறது.

      இந்தியாவில் À¢È þ¼í¸Ç¢ø, «ùÅó¿¡ðÎ ¦Á¡Æ¢¸¨Ç ż¦Á¡Æ¢ìÌ츣ú ¦¸¡½÷󾨾ô §À¡Ä, ¾Á¢¨ÆÔõ ż¦Á¡Æ¢ìÌì ¸£ú즸¡ñÎ ÅÕžüÌ Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Çõ ±ýÛõ ¸Ä¨Å ¦Á¡Æ¢¿¨¼¨Âப் ÀΧŸÁ¡¸î ¦ºÂü ÀÎò¾Ä¡Â¢É÷.

அதற்கு, ¬Ã¢Âô ÒĨÁ¡Ç÷ìÌ, Á¡Ä¢Âõ ±ýÛõ ¨Å½Åõ Å¡öôÀ¡¸ þÕó¾Ð. «Å÷¸¨Çô À¡÷òÐ ¦ÁøĦÁøÄ º¢ÅÉ¢Âõ ±ýÛõ ¨ºÅÓõ சரியீடாகச் ºÃ¢ó¾Ð. ¬É¡ø, «Ð ÒÄÅ÷ìÌõ ºÃ¢Â¡¸ «¨Á¡¾ ¿¨¼Â¡¸ô §À¡¸§Å, «Ð ¦ÁøĦÁøÄ ¾¡É¡¸§Å ¾Ç÷óЧÀ¡Â¢üÚ.

      ¦Áö¢Âø (¾òÐÅ) ¦¸¡û¨¸ ¿¢¨Ä¢ø §ÅÚÀð¼ÉÅ¡¸ þÕó¾¡Öõ, ż¿¡ðÎ வழிவந்த þÉ ¿¢¨Ä¢Öõ ¦Á¡Æ¢ ¿¢¨Ä¢Öõ, ´ýÈ¡É ´§Ã ãÄò¨¾ô ¦ÀüÚûÇ ¯ÈŢɡø, வேள்வி (¨Å¾¢¸) ¦¿È¢ìÌ Ó¾ø ±¾¢Ã¢Â¡É ºÁ½õ ±Ûõ ¨ºÉ Á¾ò¨¾î §º÷ó¾ żÅ÷¸Ùõ, «Å÷¸Ç¢ý ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú ºÁ½ Á¾ò¨¾ ¾ØŢ즸¡ñ¼ ¾Á¢úÁñ½¢ý ¨Áó¾÷¸Ç¡É ¾Á¢Æ÷¸Ùõ Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Çò¾¢üÌ Á¢¸Á¢¸ò ¾¡Ã¡ÇÁ¡¸ ´òШÆòÐûÇÉ÷.

      ‘‚Òá½õ’ ӾĢ ºÁ½ áø¸Ùõ, ¬úÅ¡÷¸Ç¢ý À¡ÍÃí¸ÙìÌ ±Ø¾ôÀðÎûÇ Å¢Çì¸×¨Ã¸Ç¡É ®ðΨøÙõ þó¾ ¯ñ¨Á¨Âô À¢ðÎôÀ¢ðÎ ¨Åì¸ ÅøĨÅ. ¾Á¢ú¿¢¨Ä ¦¸Î¾¨ÄôÀð¼¾üÌ þ¨Å ¸¡Äò¾¢ý º¡ýÚ ãÄ µ¨Ä¸û. சமயப் போர்வையில் சமற்கிருத மயமாக்கம் தமிழை விழுங்கத் தொடங்கியது – வீழ்த்தத் தொடங்கியது.

குறிப்பு:             [ இது பார்சியும் அரபியும் துருக்கி மொழியைச் சமயத்தின் பேரால் விழுங்கிவந்த வரலாற்றுக்கு ஒத்துக் காண்கின்றது. மொழித் தெளிவும் சமயத் தெளிவுமுடைய முசுதாபா கமால் போன்ற தலைவர்களின் முயற்சியால் துருக்கி மொழி அவற்றின் பிடியிலிருந்து மீட்சிபெற்றுவிட்டது.]

      ¬úÅ¡÷ ¾¢ÕôÀ¡ÍÃí¸û ¦¾ûÙ¾Á¢Æ¡¸¢Â à¾Á¢Æ¢ø þÕì¸; «ÅüÚì¸¡É Å¢Çì¸í¸§Ç¡ À¡¾¢ìÌô À¡¾¢ [ 50/100 ] ±ýÛõ «Ç¨ÅÔõ Á£È¢, áüÚக்கு ±ñÀÐ [ 80/100 ] ÀíÌ Å¼¦Á¡Æ¢Ôõ Á£ó¾ þÕÀÐ ÀíÌ ¾Á¢ØÁ¡¸ ±Ø¾ôÀðÎûÇÐ ¸ÅÉ¢ì¸ò ¾ì¸Ð.

      சிவனியர் கிரந்த எழுத்துக்கு இடமளிக்கவில்லை, சமற்கிருதச் சொற்களுக்குத் தமிழ்மயமாக்கிய வடிவத்தில் இடம்கொடுத்துள்ளனர். ஆனால், மாலியர் (வைணவர்) மணிப்பவள நடையை மிகத் தாராளமாகப் புழங்கினர்; கிரந்த எழுத்துக்கும் இடமளித்தனர்.

அந்த நடை இன்றைக்குத் தமிழ், வடமொழி எனும் இருமொழியிலும் வல்ல அறிஞர்களுக்கே விளங்குதற்கு அரிய நிலையில் இருக்கின்றது. இக்காலத்தில் அவற்றைக் கருத்தூன்றிக் கற்க விரும்புவார் இல்லை; அவை தீண்டுவாரற்றுக் கிடக்கின்றன. «¾üÌ ´Õº¢Ä ±ÎòÐ측ðθ¨Çô À¡÷ì¸Ä¡õ. நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழிக்கு எழுதப்பட்ட உரைவிளக்கத்தினைக் கீழே காண்க:

எ-டு: 1

     ஈட்டு முன்னுரை:- (திருவாய்மொழி க: சு – முன்னுரைப் பகுதி)

“ பரத்வத்தையும் பஜனீயதையையும் செளலப்யத்தையும் அனுபவித்து ஹிருஷ்டராய்த் தாமாய்ப் பேசினார் கீழ். இதில் தாமான தன்மையழிந்து ஒரு பிராட்டி தசையை ப்ராப்தராய் ஹர்ஷத்தாலே சொல்லும் பாசுரம் போய் ஆற்றாமையாலே சொல்லும் பாசுரமாய்ச் சொல்லுகின்றது. ‘அயம்பரகார காரக நியம’ என்னுமா போலக் கீழ்ப் போந்த ரீதி ஒழிய வேறொன்றாயிறேயிருக்கிறது முற்காலத்திலே அல்பம் விவட்சிதனாய் இருப்பானொருவன், வீதராகராய் இருப்பார் பரிக்ரகித்துப் போருகிறது ஒன்றாய் இருந்தது. தத்துவபரமாக அடுக்கும் ஒன்று இத்திருவாய் மொழியளவும் அதிகரித்து இத்திருவாய் மொழி அளவிலே வந்தவாறே இது காமுக வாக்யமாய் இருந்ததீ! என்று கைவிட்டுப் போனானாம். ‘நிசித்யாசிதவ்ய’ என்று விதிக்கிற பகவத் காமம் என்று அறிந்திலன், பாக்கிய ஹானியாலே. ...  ”

எ-டு: 2         ஈடு – ‘அஞ்சிறைய’ – 5ஆம் பாட்டு. ‘நல்கித்தான் காத்தளிக்கும்.’

      “ [நல்கி] விபூதிரக்ஷணம் பண்ணும் போது கர்த்தவ்ய புத்தியாவன்றிக்கே பேறு தன்னதாகக் கிடீர் ரக்ஷிப்பது. எனக்குத் தன்பக்கல் உண்டான வியாமோகம் தனக்கு விபூதியிலே உண்டாயிற்று. ரக்ஷிப்பது(தான்) அபேக்ஷிப்பாரின்றிக்கே யிருக்கத் தானே ரக்ஷிக்கும் அவன். [பொழிலேழும்] கீழும் மேலும் ஒன்றாக நினைத்துச் சொல்லுகின்றதாதல், ஸ்வசரீர ரக்ஷணம் பண்ணுவது ஸ்நேகபுரஸ்ஸர மாகையிறே. [‘நல்கித்தான்’ இத்யாதி] நாமரீபவிபாகாநர்ஹமாய் கிடந்தவன்று யாரிடமிருந்து அபேக்ஷிக்க இத்தை உண்டாக்கிற்று. சக்திய வஸ்தப் பிரபை [நீறு பூத்த நெருப்பு] போல, தான் என்கின்ற சொல்லுக்கு உள்ளேயாய்த் தன்னையிட்டு விவரிக்க வேண்டின அன்று, தன் மேலே ஏறிட்டுக்கொண்டு நோக்கினானாயிற்று. ... ”

                                    நன்றி:- தமிழ் உரைநடை, பக். 162 – 163

      ¾ýÉ¢¨Ä - ¾ýÉ¡Ù¨Á þÆóЧÀ¡É þ¨¼¸¡ÄòÐò ¾Á¢Æ «Ãº ÌÄí¸Ç¢ý ¾¨Ä¨Á¢ý¸£ú ¾Á¢Æ÷ ¸ñ¼¦¾ýÉ? ÒÈ¿¢¨Äô ¦ÀÕì¸Óõ «¸¿¢¨Äî ÍÕì¸Óõ ÁðΧÁ. þ¾¨É Á¢¸ò ¦¾¡¼ì¸ò¾¢§Ä§Â «¨¼Â¡Çí ¸ñÎ ±îºÃ¢òÐ ¦¿È¢¸¡ðÊ ¾¢ÕÅûÙÅô ¦ÀÕÁ¡É¡÷¾õ ¦º¡üÀÊî ¦º¡øž¡É¡ø þÐ ‘¯ûÅ£ú¾ø’ ±ýÀ¾¡Ìõ.

      Á½¢ôÀ¢ÃÅ¡Ç ÓÂüº¢ìÌ Áð¼üÈ ÅÄ¢×õ ¦À¡Ä¢×õ °ðÊ¿¢ýÈ பிற்காலத்து ã§Åó¾÷ «ÃºÌÄí¸û, Á£ñÎõ ÀñÎ þÕñ¼ ¸¡Äò¾¢ø þÕó¾Ð §À¡ýÈ ´Õ Ò¾¢Â «È¢Â¡¨Á ¿¢¨ÄìÌû Å¢ØóÐ Ó¼í¸¢ô§À¡Â¢É. இந்நிலையினை வள்ளலார் மொழியிற் கூறினால், “அக்கத்தே கறுத்துப் புறத்தே வெளுத்திருந்தனர்” என்று கூற வேண்டும்.

żÒÄò¾¡÷ ¦¾ýÒÄò¾¡¨Ã «ÎòÐì ¦¸ÎòÐக்¦¸¡ñÊÕó¾É÷. «Å÷¸Ùû §Å¾§ÅûÅ¢ Á¾ò¾Å÷ìÌõ, ºÁ½Òò¾ Á¾ò¾Å÷ìÌõ ¸Õò¾¢Âø ÁüÚõ «Ãº¢Âø ¬Ù¨Áô §À¡Ã¡ð¼õ ÅÖòÐ Åó¾Ð.

«ô§À¡Ð ஆரிய §Å¾§ÅûÅ¢ Á¾ò¾¢É÷, ¯û¿¡ðÎò ¾Á¢Æ Á¾í¸Ç¡É º¢Åɢ Á¡Ä¢Â Á¾í¸Ç¢ý ¸Õò¾¢Âø¸§Ç¡Î ¯ÈúóÐ; ¯ÈÅ¡Ê; ¯ûÁ¾õ (¬ò¾¢¸õ) º¡÷ó¾ ´Õ Üð¼½¢ «¨ÁòÐ즸¡ñ¼É÷. þøÁ¾õ (¿¡ò¾¢¸õ) ¬¸¢Â ºÁ½Óõ Òò¾Óõ ´ÕŨ¸Â¡É Üð¼½¢ ¦¸¡ñ¼É.

      º¢Åɢ Á¡Ä¢Âô ¦ÀâÂÅ÷¸Ç¡É ¿¡ÂýÁ¡÷¸Ùõ ¬úÅ¡÷¸Ùõ ¸¡Ä ¿¢¨Ä¨Á¡ø ż¦Á¡Æ¢ì ¸ÄôÒìÌ µÃÇ×ìÌ þ¼õ¦¸¡Îò¾¡Öõ, ¸¢Ãó¾ ±ØòиÙìÌ þ¼ம் ¾Ãவேயிø¨Ä. Á¡È¡¸ò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â ¦¿È¢ôÀʧ ¦¾¡¼÷óÐ ¸¨¼ôÀ¢ÊôÀ¡¸ - கட்டுக்கோப்பாக þÂí¸¢É÷.

      «Å÷¸Ç¢ý ¸¡Äò¾¢üÌô À¢ýÉ÷ ±Ø¦ÀüÈ பிற்காலச் §º¡ÆÀ¡ñÊÂ÷ «Ãº÷¸û ¾õ ¸ø¦Åðθளிø ¸ÇôÀ¢Ã÷, ÀøÄÅ÷ÅÆ¢ º¡÷ó¾ «Ãº¢Âø §À¡ì¸¢ø ¸¢Ãó¾ ±ØòÐìÌ þ¼ÁÇ¢ò¾É÷; தமிழ்ப்ÒÄÅ÷¸û ¾õ À¨¼ôҸǢø «ô§À¡Ðܼ ¸¢Ãó¾ ±ØòиÙìÌ þ¼ÁÇ¢ì¸Å¢ø¨Ä. ¬É¡ø, ż¦º¡ü¸ÙìÌ ¿¡ÂýÁ¡÷¸¨Ç Å¢¼×õ ¬úÅ¡÷¸¨Ç Å¢¼×õ ºüÚ «¾¢¸Á¡¸§Å þ¼õ¦¸¡Îò¾É÷.